Column: Krantenverbranding

Sunil Oemrawsingh, de Stichting 8 december en ik zijn het niet vaak met elkaar eens. Maar hun afkeuring van de oproep van NDP Paramaribo om exemplaren van Dagblad Suriname te verzamelen en publiekelijk te verbranden, heeft mijn volledige steun. Hun stijl en sommige politieke argumenten deel ik niet, maar de kern van de boodschap dat de verbranding van mediaproducten een aantasting is van de vrijheid van meningsuiting, deel ik wel degelijk en wel om de volgende redenen.

Ten eerste, de strijd tegen racisme is ook een strijd om de dekolonisatie van de geest. Dat betekent dat het een strijd is die gaat over de vraag hoe onze geest wordt beïnvloed door instituties zoals de media. Het draait dus om educatie, om overtuigen met argumenten, om kennis. Als een medium een racistische boodschap verkondigt, dan is het belangrijkste middel in de strijd, de discussie, de kracht van het argument. Wat heeft de tegenpartij als stelling geponeerd? Waarom deugt die stelling niet? Welke feiten geven aan waarom die stelling niet deugt? Welke logica klopt niet in de argumenten? Welke waarden en normen zitten vervat in die analyse? Het antwoord op deze vragen geeft aan waarom de boodschap niet deugt en waarom mensen dat zouden moeten afwijzen. De antwoorden zijn een vorm van educatie van mensen en daardoor een vorm van dekolonisatie van de geest. Discussie is een manier om het bewustzijn van mensen te verhogen. Als je die discussie niet aandurft, dan is dat een teken van zwakte, niet van kracht.

Ten tweede, er is een logica in het verbranden van mediaproducten. Als je dat een legitieme methode vindt, dan maak je de weg vrij om ook de infrastructuur van de producten aan te pakken: verband hun gebouwen, hun drukpers etc. Die logica wil je niet hebben. Die logica is een logica die destabiliserend werkt en dat is niet goed, vooral niet in een situatie waar een volk juist smacht naar stabiliteit.

Ten derde, een discussie is niet alleen een kwestie van de productie van kennis (argumenten, feiten). Het is ook een kwestie van beleid. Als de initiatiefnemers van deze actie willen laten zien hoe je racisme wilt bestrijden, en wil aantonen dat de NDP een partij is die Surinamers wil organiseren op basis van belang en etnische groepen met elkaar wil verbinden in plaats van verdelen, dan werkt een krantenverbranding juist averechts. In een multiculturele samenleving is etnische identiteit een sterke emotionele en sociale kracht. Dagblad Suriname en het mediaconcern waartoe hij behoort, is eigendom van een Hindostaanse familie. Als de krantenverbranding overwegend door niet-Hindostanen zou worden gedaan – die kans bestaat – dan geeft het voeding aan racistische krachten die er een etnische zaak van gaan maken in plaats van een kwestie van racisme. Daarmee bereik je dan het tegendeel van wat je zegt te willen bereiken. Dat risico moet niet onderschat worden.

Ik heb de gewraakte artikelen van Dagblad Suriname niet gelezen. Maar toen ik op Starnieuws het bericht las, wist ik nog steeds niet wat nou precies de stellingen zijn die bestreden werden door de NDP en met welke argumenten.
Dat zou toch het eerste moeten zijn, dat je in een persbericht naar buiten zou moeten brengen.
Ik hoop dat de discussie die in Dagblad Suriname is aangekaart juist ook in andere media wordt gevoerd, zodat iedereen kan bepalen wie wel of niet gelijk heeft. Een krantenverbranding verhindert dit educatief proces en is alleen daarom al af te keuren.

Sandew Hira