Waar zijn onze strijders en hoe verder?

Wij Surinamers zijn heel vredelievend, we hebben altijd begrip voor allerlei situaties en scenario’s en we zijn bereid de nodige offers te brengen. Nu de situatie heel nijpend is, is het heel jammer dat onze vakbondsleiders en kritische politici haast niets van zich laten horen.

Alhoewel de overheid veel bevoegdheden heeft, dient zij tóch rekening te houden met de wensen, grieven en belangen van de burgers. Het is trouwens de taak van de regering om de gedane beloften tijdens de verkiezingscampagnes na te leven en zich goed van zijn taken te kwijten. De podiumtaal die slechts bedoeld is om politieke winst te behalen en om eigen behoud, moet uiteindelijk achterwege worden gelaten.

Dit is in 1975 heel fataal en de oorzaak geweest, dat een groot deel van de Surinaamse bevolking, vooral uit angst en vrees voor dictatuur etc. naar Nederland is vertrokken. De regering heeft het mandaat van het volk gehad om het land goed en naar eer en geweten te besturen en voor de totale gemeenschap leefbaar te maken. Indien zij gefaald heeft en als het niet lukt om het land naar behoren te besturen, dan behoudt het volk/electoraat het recht om het gegeven mandaat in te trekken!

Het is internationaal bekend, dat als het volk heeft gesproken, dan zwijgt de grondwet; het blijft in feite stationair; aangezien in elk democratisch land het volk boven de Grondwet staat.

Hoe verder?
Het is nu de hoogste tijd om hard te werken aan de kwakkelende economie en het boven water te helpen. Dit om elke Surinamer gelijke kansen te geven en hun een beter en betaalbaar bestand te bieden. De machthebbers moeten geen populistische maatregelen treffen om de gemeenschap in de maling te nemen.

De budgettaire problemen, die eerder een monetair probleem is geworden, dient gematigd te worden. Kritiek moet er zijn en dat leidt tot betere successen!
Het is enerzijds te betreuren, dat het volk steen en been klaagt, maar niet opkomt voor hun belangen.

Tijdens de protestacties en de actie van de eenmansprotest: 'Wij zijn moe' komen slechts een handje vol mensen opdagen.
Waar blijven onze vakbondsleiders en vooral politici die hoog van de toren blazen ?

Denk aan de moedige leiders, zoals: Cyril Daal, Fred Derby, Eddy Bruma, Louis Doedel, Anton de Kom e.a. En aan de grote stakingen van 1969; de val van Johan Adolf Pengel (NPS/Actiegroep), 1973; de val van Jules Sedney (VHP/PNP) en aan 1982 o.l.v. Cyril Daal (Moederbond) tijdens het Militaire regime o.l.v. D.D. Bouterse en Roy Horb.

Dhr Henk Herrenberg heeft ook in 1973 tijdens de VHP/PNP regering samen met andere leiders acties gevoerd.
Nu zit hij aan de andere zijde; even eens als Ronald Hooghart (CLO), die tijdens Jules Wijdenbosch harde acties heeft gevoerd en thans in alle talen verzwijgt.

Het Surinaamse volk moet niet meer vrezen voor dictatuur en chantage, want de tijd van 1980 en 1982 is reeds voorbij.
Is men soms huiverig voor eigen behoud/belang en voor eigen positie?

Wij zijn niet vóór democratische acties, die geweldloos verlopen, maar we zijn tegen de huidige economische malaise, nepotisme (familie- en vriendjespolitiek), corruptie en belangenverstrengeling.

De kiezers belonen de regering voor goede economische aanpak en uitkomsten en ze straffen hun ook voor het omgekeerde!

Op gegeven ogenblik houdt ook het Engelengeduld op en laten we hopen op een betaalbaar- en leefbaar Suriname!

Roy Harpal