Ik ben moe

Al langere tijd verkeert Suriname in een diepe crisis! Niet alleen financieel-economisch, maar het hele maatschappelijk systeem is in een zwart gat gevallen. Prijzen van bouwmaterialen zijn soms met meer dan het dubbele verhoogd. Tegenwoordig worden huizen zelfs onafgebouwd verkocht. Voorts zijn goede huurhuizen nauwelijks te vinden. De eerste levensbehoeften zijn schrikbarend gestegen. Er breken nu vaker stakingen uit. De bevolking die massaal op deze regering heeft gestemd, schaamt zich kennelijk om de straat op te gaan. Dat is vroeger vaker gebeurd als signaal van de democratische beleving.

Een groep moedige Surinamers onder leiding van Curtis Hofwijks protesteert al enige tijd. Je wordt bijna moedeloos van dit alles! En dan nog de perikelen in ons parlement met een naar mijn beleving partijdige voorzitter die niet in staat is om het Hoogste College van Staat op een ordentelijke manier te leiden, omdat wederom de politie erbij is gehaald om een parlementariër te verwijderen. In welke democratie vinden dergelijke vernederende taferelen tegenwoordig nog plaats? Uiteraard gebeurde dit eveneens toen Somohardjo voorzitter van het parlement was. Uit protest is de hele oppositie vertrokken tijdens de huishoudelijke vergadering. De planning is donderdag 4 februari 2016 de vergadering voort te zetten.

Politieke partijen moeten geen munt slaan
Het heeft geen enkele zin dat politieke partijen munt slaan uit deze situatie! Nu beweren bepaalde leiders met opportunistische praatjes dat ze de redding zijn voor Suriname: "Ik ben zo teleurgesteld in deze leiders dat ik daar nu geen enkele waarde aan hecht." Als er nu een adequaat onderzoek wordt gedaan, zal blijken dat alle politieke partijen door hun wanbeleid een bijdrage hebben geleverd aan de huidige malaise in ons land. Ik weiger te accepteren dat de kiezers zomaar zijn weggelopen van bepaalde politieke partijen! Sommige grote politieke partijen die al langere tijd bestaan, zijn bijna helemaal leeggelopen: "Hoe krijg je de kiezers daar weer terug?"

Zonder al te veel te overdrijven, ziet de maatschappelijke toestand op bijna elk gebied, er niet zo rooskleurig uit. Het zou goed zijn als er iemand uit ons midden opstond - een bindende- evenzo aimabele persoon met integere leiderschapskwaliteiten - die ons uit deze misère kan halen. Echter durf ik geen namen te noemen, omdat die waarschijnlijk direct worden afgeschoten. Het is natuurlijk geen slecht idee van de actiegroep "We Zijn Moe" dat er een zakenkabinet wordt geformeerd. Er heerst inderdaad eveneens een vertrouwenscrisis in het land!

Vertrouwen
Het loven en prijzen van leiders die eerder bijgedragen hebben aan verdeeldheid dan verzoening, heeft de schijn vergroot dat de bevolkingsgroepen in Suriname in grote harmonie leefden (leven) met elkaar. Bovendien is de medezeggenschap in partijen heel slecht ontwikkeld. Bijna altijd zien wij dat de partijleider een allesbeslissende stem heeft. Partijcongressen en soms een partijraad dienen niet om de zo noodzakelijke democratisering binnen partijen, naar een hoger plan te tillen. De laatste tijd zien we dan ook dat veel prominenten uit de diverse politieke partijen hun partij verlaten waar ze zo lang lid van zijn geweest. De thans heersende ellende binnen de PL is daar een goed voorbeeld van.

Er bestaat nauwelijks een goede band tussen de politieke partijen. Vaak worden compromissen voor een bepaalde tijd gesloten en dan storten deze in als een kaartenhuisje (V7). En de zo vaak gepropageerde Verbroederingspolitiek is volgens Joost Oranje (NRC, 2002), een mythe gebleken. Het is volgens deze auteur bijvoorbeeld de VHP niet eens gelukt om binnen zijn eigen gelederen verbroedering te brengen, hoe kan men dan spreken van 'verbroedering' in de samenleving. Sommigen spreken tegenwoordig smalend van 'verloedering' naar aanleiding van de heersende situatie. Eveneens in het werk van Anne Blanksma (2006) wordt beschreven dat de pacificatiedemocratie (verbroedering) niet is geslaagd in Suriname. Eerder de patronage! Van dit alles word je wel moe, maar geef niet op! Wellicht worden er nog verrassende compromissen gesloten tussen de partijen en natuurlijk jongere (juridisch- en bestuurlijk geschoolde) leiders gekozen bij de komende bestuursverkiezingen van bepaalde politieke partijen die geen mythes meer willen nastreven. Dan is er wellicht weer hoop voor de toekomst!

Robby Roeplall