Column: Muziek en globalisatie

Na een periode van drukte en spanning hebben de feestdagen gezorgd voor rust, gezelligheid en familieliefde. Afgelopen week liet mijn dochter me enkele verrassende stukken muziek horen die bijdragen aan een goede rust en ontspanning. Het is muziek die beïnvloed is door globalisatie.

Ken je Renata Flores Rivera? Ik ook niet. Ze is een jonge zangeres uit Peru die in het Quechua, de taal van de oude Inca’s, zingt. Ze heeft een prachtige stem. Haar band bestaat uit jonge moderne muzikanten met elektrische gitaar, drums, saxofoon en een bassist. Soms hoor je een harp. Ze is gekleed in mooie Inheemse kleding.
Ze heeft de teksten vertaald in het Quechua van liedjes als The way you make me feel van Michael Jackson, The house of the rising sun van Animals en Fallin’ van Alicia Keys. De video’s zijn ook mooi om te zien vanwege de locatie in het Peruaanse hooggebergte. En de muziek is bekend en toch ook weer niet. De combinatie van moderne muziek in Quechua language voegt echt iets toe aan het plezier van luisteren.
Jammer dat ik geen Quechua versta. Ik weet niet of ze iets poëtisch ervan heeft gemaakt. Dat kan met vertalingen. Mijn dochter heeft een poëtische vertaling gemaakt van de Indiase klassieker Suhani Raat die ze samen met Raj Mohan ten gehore had gebracht. Een andere tekst met dezelfde klassieke melodie kan prachtig zijn als de vertaling nieuwe poëzie oplevert.

Peru kent een grote Japanse bevolking. Die heeft een andere muzikant voortgebracht: Tony Succar. Hij is op jonge leeftijd met zijn muzikale familie naar Amerika gemigreerd. Succar heeft een Latino band met slag en blaaswerk en de swingende tonen van de salsa muziek. Hij is een grote fan van Michael Jackson en heeft een aantal hits zoals Billie Jean opnieuw gearrangeerd op Latino muziek. Het resultaat is verrassend. Heerlijk om te beluisteren.
Tony is de drummer en heeft zichtbaar veel plezier dat aanstekelijk werkt op je gemoed.
Als je verder op YouTube zoekt, vind je zowaar een swingende salsa versie van de
vijfde symfonie van Beethoven en van Beethovens Eine kleine Nachtmusik. Het slag- en blaaswerk is de basis van deze combinatie.

In India hebben ze een serie muziekprogramma’s onder de titel Coke Studio. Daarin combineren ze Indiase liederen met moderne ritmes. Zo hoor je een zangeres met een klassieke orni (Mai Dhai) en een schelle stem die zo uit een bhaitak gana groep komt met moderne Hindi pop zanger Atif Aslam begeleid onder westerse klanken. De combinatie van die schelle stem van Dhai met de pop stem van Aslan heeft wel iets bijzonders.
In diezelfde serie heeft de Pakistaanse zanger Zohaib Hassan zijn gouden hit zara chehra to dikhao opnieuw gezongen met een modern arrangement. Daarin zit een geweldige partij van een solo-gitarist met zijn snerpende elektrische gitaar. Het klinkt geweldig.

Maar de grootste verrassing over hoe globalisatie muziek beïnvloed is de Indiase hit Pehli Nazar Mein. Ik dacht altijd dat dit een Indiaas liedje was van Atif Aslam. Wat blijkt? Het origineel is een Koreaans lied getiteld Sarang Hae Yo. De video is nog leuker dan de Indiase versie, minder pompeus, en meer de liefde bezingend tussen gewone mensen.

Wie denkt dat globalisatie alleen negatieve effecten heeft, die moet maar eens naar deze liedjes luisteren. Het is een prachtige ervaring.

Sandew Hira