Column: Politieke Borrelpraat (PBR) deel 270

“Hiep, hiep hoera, jongens ik geef een rondje.”
“Waarom?”
“Heren, dat rondje is ter gelegenheid van ‘Recht en waarheid maken vrij.”
“Ach zo, de gevleugelde christelijk-Hervormde woorden uit dominee Hoekstra’s kerklied uit het eerste couplet van ons volkslied. The truth will set you free, jawel. En wie is er dankzij ‘recht en waarheid’ vrijgekomen?”
“Die Dik Kanten-man van dat Vreetland importbedrijf dat van dat Energiek Bestolen Staatsbedrijf 8 miljoen-something U$dollars kreeg om spullen te leveren, maar die nog steeds niet heeft afgeleverd, omdat die Kantenman meerwerk voor ons Energiek bedrijf heeft verricht van een paar miljoen U$, waarvoor hij niet is betaald.”
“Oh, en dat horen we nu pas? Hoe zou hij dan doen als deze zaak niet aan het rollen was gebracht?”
“Simpel, zoals hij heeft gedaan: ik hou jullie 8 miljoen tot jullie me mijn 2 miljoen meerwerk betalen.”
“O, dus hij heeft niet opgelicht, geknoeid, gestolen, gejat, gesjoemeld, geld doorgesluisd naar anderen, nee dus, hij is totaal onschuldig door die stoute PeeGee gearresteerd.”
“Ja, juist, die stoute waarnemend PeeGee die geen oogjes dichtdoet voor knoeierijen met staatsmiddelen.”
“Dus daarom vier ik ‘recht en waarheid maken vrij’. Die Kantenman is dankzij ons recht dat zo recht kan zijn als krom krom, vrijgekomen op last van het hogere recht.”
“Recht, rechter, rechts boven recht? Klassenjustitie of justitie in klassen?”
“Wat brabbel je? Er is toch niets aan de hand?”
“Als dat echt zo was, waarom gaat het Openbaar Ministerie dan door met die case?”
“Zie je waarom corruptie aanpakken zo moeilijk gaat? Alles is goed ingedekt en kom je als vervolgingsautoriteit desondanks toch te dicht bij de zware boys achter de schermen, hebben die hun goedbetaalde rechtsgeleerden om hun tussenpersonen met juridische hersenspinsels snel vrij te krijgen, anders zouden die weleens kunnen gaan fluiten als een wedstrijd-picolet op het Onafhankelijkheidsplein.”
“Maar er zijn ook andere methoden om uit de gevangenis te blijven als je hebt geknoeid, afgeperst en gejat en je heb geen connecties bij ‘recht en waarheid?”
“Je maakt alle bewijzen weg.”
“Hoe doe je dat in deze digitale tijd?”
“Snel alle harde schijven van alle computers op het kantoor waar je hebt geknoeid als leidinggevende laten vervangen, onder het mom van een upgradingsproject.”
“Is een methode, inderdaad, en die is toegepast op een ministerie dat toen grondzaken zo transparant deed, dat de toenmalige Adviseur van Straat, sorry Staat, gezegd had dat hij die transparante minister uit z’n ministerie zou slepen, het Onafhankelijkheidsplein over naar de toenmalige Bosjespresident om hem, die minister, te doen ontslaan.”
“Had de Adviseur het maar gedaan, tja...”
“Maar die ex-minister heeft na de regeringswisseling toch wel een tijdje in een luxe-cel in Santo gebromd?”
“Jawel, er was toch wat bewijs in een zaakje achtergebleven, weet je nog, dat van dat véééél te hoog getaxeerd gebouw ergens aan de Combé, dat toen door de staat werd opgekocht, net toen de desbetreffende eerlijke man eventjes waarnemend minister van Financiën was?”
“Maar bewijzen liggen toch vaak in archieven die niet allemaal gedigitaliseerd zijn?”
“Jawel, die worden vaak ergens in kamers van een overheidsgebouw opgestapeld, of op de zolder daarvan. Zo gaan we met onze archieven om.”
“Nou, om daar snel de belastende stukken eruit te halen, is onbegonnen werk.”
“Dus wat gebeurt er dan, vooral als het droge tijd is?”
“Juist, de zoveelste vreemde brand in de stad.”
“Dat geloof ik niet. Jullie ouwe zuiplappen verzinnen hier allerlei alcoholische verhaaltjes.”
“Jules, Ron, tak nanga jongeman in ons midden, geef hem een paar cases.”
“Luister mi mati, het is februari 1973, stakers worden met traangas, bullenpees en politiekarabijnen bestookt; er vallen vele gewonden en zelfs een dode, Abaisa, en de coalitie voelt aan dat zij na de verkiezingen niet terug zal komen. De bende corruptelingen daarbinnen moet snel eventuele bewijzen wegmoffelen. En wat gebeurt er opeens? Het oude belastingkantoor vliegt in de fik, alle gegevens weg, ook de voor sommigen zeer belastende.”
“En waar stond dit kantoor dan?”
“Op het terrein van de dienst ’s Lands Bosbeheer, LBB, nu het ministerie van Ruimtelijke Ordening, Grondbeheer en Bosbeheer, RGB.”
“Oh, dat ding dat opa Ro in het leven riep om opa Paul als coalitiepartner te bevredigen.”
“En dat opa Desi in stand hield ook ter wille van diezelfde Paul Pertjajah-die-Loer alias ‘de Jeep’ oftewel de Landrover.”
“Als je een dagje daar aan de Cornelis Jongbawstraat langsloopt richting Torarica, kijk naar dat parkeerterrein aan de straatkant, dan ga je een stenen vloer zien, daar stond dat kantoor.”
“Jaren daarna, in de nadagen van de militaire periode, vloog toen ook het kantongerecht daar vlakbij het begin van de Palmentuin in de fik. Heel wat dossiers, voor sommigen zeer belastend, gingen daarbij in rook op.”
“Maar niet alles; een deel werd daarna ondergebracht op de zolder van het monumentale gebouw van Algemene Zaken, tussen het ministerie van Buitenlandse Zaken – intussen herbouwd, jullie weten toch door wie – en het oude gebouw van de Nationale Assemblee.”
“Ja, hoog en droog, maar niet veilig, want op een dag vliegt alleen de zolder en het dak van dat gebouw in de fik, onderaan bleef gespaard. Weg alle mogelijke bewijzen, vooral van degenen die tijdens de militaire periode flink gerommeld hadden.”
“Weer zo een alcoholisch verzinsel. Jullie vullen het hoofd van onze jonge vriend met een hoop nonsens.”
“Drink jij maar door en bemoei niet.”
“En wat gebeurde met dat gebouw?”
“Het kreeg een wanstaltig zinken dak, totdat het samen met de assemblee en het oude Buza-gebouw in augustus 1996 door een verschrikkelijke brand in de as werd gelegd.”
“Weet je dat ik aan die vreemde dakbrand van Algemene Zaken dacht toen ik gisteren een foto zag van dat oude gebouw van de Kamer van Koophandel waar het ministerie van Justitie allerlei stukken van o.a. de Vreemdelingendienst had opgeslagen.”
“Hé, werkelijk, eerst een flinke rookontwikkeling op de bovenverdieping; duidelijk papier dat in de fik stond, en later breekt er weer brand uit, nu de zolder, het dak. Waren daar ook stukken en archieven gehuisvest?”
“En kortsluiting wordt uitgesloten.”
“Jongens, even nadenken, laat de alcohol werken of juist niet werken. Is er ergens iets aan de hand bij de dienst Vreemdelingenzaken, waarbij malafide lieden er belang bij zouden hebben dat er stukken van die dienst in rook zouden opgaan?”
“Hmmm, ik zeg niets.”
“Ik ook niet. Horen, zien en zwijgen.”
“Ik zeg: er zullen wat personeelsleden stevig aan de tand gevoeld moeten worden.”
“Maar die Son of Dot, die nu zo fier de corruptie bestrijdt, wattebout a tori dati?”
“Bij het staatsbedrijf is de hoofddriller intussen volledig gerehabiliteerd.”
“En de skalians zijn met moeite weggesleept, maar zijn nog helemaal intact.”
“Eentje was weer bezig, nee, sorry, hij moest z’n motoren steeds starten, anders zouden ze nooit meer starten.”
“Dus tenminste eentje wordt stand by en niet goodbye gehouden.”
“Klopt, nu is over de hele linie, bij alle staatsbedrijven vooral, de corrupte meute gewaarschuwd en worden eventuele bewijzen en sporen snel uitgewist.”
”The Son of Dot had even moeten wachten, ze in de waan moeten laten dat hij niets zou doen, hij moest zelfs een beetje meespelen, terwijl hij in stilte meer bewijzen verzamelde, eigen dossiers aanlegde en dan had hij na een aantal maanden ongenadig moeten toeslaan en alles aan de waarnemend PeeGee overgedragen, met zoveel bewijzen, dat geen enkele advocaat dat geboefte met geen enkele juridische frommel vrij kon krijgen.”
“En die Son of Dot staat onder zware tegendruk, want steeds zie ik berichten vanuit zijn partij die oproepen om hem te ondersteunen.”
“Eigenlijk jammer dat vele kiezers dat niet op 25 maart jongstleden hebben gedaan. Nu kan dat pas weer in 2020.”
“En dat gesoebat met de stroomprijzen gaat z’n jonge hoofd moe maken.”
“Maar ik ben het niet eens met die redenering van brede schouders en brede lasten. Je killt juist het productieve deel van de bevolking.”
“Ik ben het er wel mee eens. Leg me dan met een simpel voorbeeld uit waarom jij er tegen bent.”
“Luister nò, stel als de beslissing wordt genomen dat iedereen als belasting één vinger, zeg de pink, moet afstaan, waarom moet iemand die twee meter lang is met brede schouders twee vingers afstaan en iemand die klein en tenger is met smalle schouders een halve vinger?”
“Inderdaad; voor beiden is eentiende deel van hun vingers even zwaar.”
“En laat ze snel doen met het bepalen van die kilowattuurprijs; dit gehaal en getrek, dan 66 cent, dan 44 cent, dat één fase andere prijs dan twee en drie fasen heeft, is hinderlijk. Je kan je niet op iets vaststaands voorbereiden.”
“Laat men gewoon middelen; jij wilt uit jezelf 44 cent betalen, ik wil 66, we tellen die twee op en delen door twee, is rond 50 cent. Klaar, die prijs geldt voor iedereen. Kleine schouder, brede schouder, kromme schouder, halve en oude schouder krijgen ondersteuning, kapotte en halvegare schouder worden geholpen snel te genezen.”
“Ja, maar ik wil vooraf weten hoeveel ik met m’n huidige verbruik ga betalen, want ik word niet wijs uit die tabellen.”
“Nou, met zoveel talentvolle computerjongeren: laat een groepje snel een App maken, waarin je je verbruik van de vorige maand, of je gemiddeld jaarverbruik per maand invult en je leest meteen van je mobieltje af hoeveel je bij dat verbruik voor een prijs van 66 of 50 of 48 of 34 cent zal moeten betalen. Waarom al dat moeilijk gedoe en dat draaien om de hete brei heen? Of wordt het: terwijl het paard groeit, sterft het paard?”
“Mooi idee, maar zo simpel zal dat niet gaan.”
“Dat is onze cultuur zo te zien: van een makkelijk ding iets moeilijks maken, en elkaar moe praten met ellenlange discussies à la assemblee.”
“Ja mang, met zo een forecast weten we waar we aan toe zijn. Dan kunnen we een anderhalve maand lang nog bezuinigen en sparen, minder junk food en beltegoed gaan kopen, meer water op school drinken, in de achtertuin vakantie vieren of een verjaardagsfeest sober vieren.”
“Ja, en wij minder drinken. Dat bespaart enorm.”
“Jaaah, daar drinken we op. Proost.”

Rappa