Paramaribo Texel: Uit het leven gegrepen

Op vrijdag 31 juli 2015 had ik het genoegen de première te mogen bijwonen van het theaterstuk “Paramaribo Texel”, een één uur durend dialoog tussen twee gerijpte actrices Leny Breederveld en Helen Kamperveen. De eerste met Hollandse roots en de tweede een product van eigen Surinaamse bodem. Het gemeenschappelijke tussen de vrouwen is dat ze beide bekend zijn met de Surinaamse en Nederlandse belevingswerelden. De schijnbaar toevallige ontmoeting tussen hen brengt deze beide werelden tot leven. Het verhaal is gebaseerd op de familiegeschiedenissen van Jette Derlagen (Nederland) en Helen Kamperveen (Suriname). Eerstgenoemde is tevens regisseur van het stuk.

Bodil de la Parra leverde een tekstbijdrage, terwijl de prachtige muzikale begeleiding afkomstig is van Beppe Cost. Het decor in het uitverkochte On Stage theater was gevormd door een op een ophaalbrug lijkend bouwsel, eenvoudig van constructie, maar prachtige symboliek voor de brug die tussen Nederland en Suriname bestaat en waarschijnlijk altijd zal blijven bestaan.
De teksten zijn eenvoudig gehouden, maar bevatten toch voldoende diepgang en spiritualiteit om het publiek te blijven boeien. Ook aan de humor is ruim aandacht gegeven. Het publiek werd afwisselend getrakteerd op ontroerende momenten en hilariteit.

Ook de danskunst van beide actrices sprak het publiek aan. Aanvankelijk leek het alsof Helen er alleen met de prijs vandoor zou gaan, maar korte tijd later bewees Leny dat ook zij ruime ervaring heeft op dit stuk.
Vooral haar lied over de Texelse vuurtorenwachter dat eindigde in een komische maar toch ritmische dansshow was verrassend en verfrissend. Beide actrices hebben laten zien dat zij doorgewinterd zijn in het theatergebeuren en alle aspecten ervan beheersen. Met name hun mimiek is echt om er met volle teugen van te smullen. Vele aspecten van het leven en de dood komen aan de orde en worden op een speelse maar toch ontroerende wijze gebracht. Vooral aan Helen Kamperveen was te merken dat ze veel van wat ze op de planken bracht, persoonlijk had beleefd.

Het gevoel dat in haar woorden en mimiek lag, beroerde het publiek tot diep in het hart. Aan beide actrices was te zien dat wat ze brachten echt uit het leven gegrepen is. Het publiek heeft dan ook een uur lang geboeid naar de beide diva’s gekeken en geluisterd zonder zich ook maar een moment verveeld te hebben. De meesten vonden dan ook dat het stuk te kort was. De staande ovatie aan het einde was dan ook geheel op zijn plaats. De perzik en de manja smaken naar meer!

Carlo Jadnanansing