Column: Nieuwe tv-reclame

Er is een nieuwe vorm van tv-reclame in opkomst. De gebruikelijke format is kort (vaak 30 seconden). Soms wordt een gevoel (frisheid) gekoppeld aan een product door het gevoel uit te beelden (waterval). Soms wordt humor gebruikt. Soms komt eenzelfde persoon steeds terug in verschillende reclames. Herhaling is de kracht van reclame, dus moet het zo vaak mogelijk worden uitgezonden.
TV-reclame is duur. In Nederland kost het uitzenden van een commercial van 30 seconden al gauw 3.000 euro als weinig mensen kijken en 40.000-50.000 als er veel mensen kijken. Dat is per keer! Aangezien herhaling de kracht is van reclame, kun je je voorstellen hoe duur tv-reclame is. Dat is dan exclusief de productiekosten van het filmpje.

Maar in Azië hebben ze een nieuwe vorm bedacht. Geen korte, maar lange reclame. Niet 30 seconden, maar minutenlang. Niet alleen tv, maar YouTube. Ik heb een tweetal filmpjes gezien die afwijken van de gebruikelijke tv advertenties.
Het eerste filmpje (lengte 3:32) is een reclame voor Google. Het is getiteld: 'Reunion' (Hereniging). Het begint met beelden van een moskee in Delhi, India. Dan volgt de stem van een oude man met een oude foto die zegt: “Dit ben ik en dit is mijn jeugdvriend Yusuf.” De oude man komt in beeld met zijn lieve kleindochter uit Mumbai die hem bezoekt en luistert naar zijn verhalen van weemoed over de tijd dat India en Pakistan nog niet gescheiden waren. Hij vertelt over een oude stenen poort waar hij samen met Yusuf in Lahore (Pakistan) elke avond met vliegers speelde en snoep ('Jhajariyas') stal uit Yusuf’s Snoepwinkel.

Daarna zie je het meisje staan piekeren over het verhaal op de galerij. Ze besluit achter haar laptop te gaan zitten en zoekt via Google naar “park with ancient gate in Lahore” en vindt de naam: Mochi Gate. Ze typt: “What is Jhajariya?” en vindt een omschrijving van dit suikergoed. Vervolgens googelt ze: “oldest sweet shop near Mochi Gate Lahore”. Ze vindt: “Fazal sweets”. Die heeft warempel een website met een contact telefoonnummer. Ze pakt haar Iphone en belt naar de snoepwinkel. Je ziet beelden van Lahore en de snoepwinkel. Een jonge vent neemt op. Dit alles wordt begeleid door melancholische muziek. Ze vraagt: “Is dit Fazal Sweet?”. De jongeman: “Ja”. Ze praten lachend met elkaar. De muziek kabbelt voort. Kennelijk vraagt ze of de opa van de jongen nog leeft. Hij gaat naar een oude man en zegt: “Opa, er is telefoon voor je uit Dehli.”
Hij: “Met wie spreek ik?”
Zij: “U spreekt met Suman uit Dehli, de kleindochter van uw jeugdvriend. Kunt u zich nog herinneren toen jullie nog kinderen waren, dat jullie samen speelden en ‘Jhajariyas’ stalen?”
De oude man glimlacht van vreugde. De muziek neemt het over met beelden van hoe ze verder praten.
Ze leggen neer.
Dan haalt de jongeman zijn mobiel uit zijn hemdzak. Suman belt hem op. Ze communiceren. Hij zoekt via Google naar “Indian visa requirements”. Hij komt op de website van de High Commission of India in Islamabad waar een online visumaanvraag formulier te vinden is. De twee hebben een plan bedacht.
Dan komt Suman met haar grootvader weer in beeld in een park. Hij vertelt dat bij de scheiding van India en Pakistan ze ’s nachts uit Lahore moesten verhuizen naar India. Hij kijkt verdrietig. Hij moet vaak aan Yusuf denken.

Het beeld keert terug naar Lahore. Yusuf kijkt voor zich uit, terwijl zijn kleinzoon zijn koffer inpakt. De kleinzoon typt op zijn Iphone in Google: “Weather in India” om te weten wat voor kleding hij moet meegeven. Google zegt dat het regent en hij pakt een kleine paraplu in. Hij staat op om met zijn kleinzoon mee te gaan.
Het beeld gaat nu naar een auto waarin de kleindochter zit die op weg is naar het vliegveld. Via haar Iphone/Google checkt ze hoe laat het vliegtuig aankomt. Ze zegt tegen de chauffeur: “Kun je opschieten, alsjeblieft?”
Het beeld gaat naar een deurbel. Er wordt aangebeld. De camera zit in het huis. Haar opa wordt van achter gefilmd als hij de deur open doet en plotseling Yusuf voor hem staat.
Hij (kijkt verbaasd?): “Wie?”
Yusuf (vertederend): “Gefeliciteerd met je verjaardag, vriend”.
Het meisje loopt in beeld om haar verrassing voor haar opa gade te slaan. De jongen komt later in beeld. De twee oude mannen vallen elkaar in de armen van vreugde. Een en al emotie. Het logo van Google komt in beeld gevolgd door een scène waarbij de twee oude mannen in de regen zitten met hun armen omhoog en genieten van hun oude vriendschap. Een geweldig emotioneel verhaal. Je vergeet dat het een reclame voor Google is. De scheiding van India en Pakistan is een traumatische gebeurtenis die nog steeds leeft in de geest van de mensen. Dit verhaal geeft een nieuwe wending aan het verhaal: oude vrienden vinden elkaar weer terug met hulp van een nieuwe generatie en een nieuwe technologie.
Het is een good-feel-movie. Het is ruim 12 miljoen keer bekeken. Niet slecht voor een advertentie.

Het tweede filmpje is getiteld 'Forget me not' (Vergeet me niet) en komt uit Thailand (lengte: 3:03). Het is recentelijk gemaakt en heeft nu al ruim 200.000 views. Het is advertentie voor een levensverzekeringsmaatschappij. Een man zit op de grond, zijn vrouw op een stoel. Hij maakt haar voeten schoon en probeert haar sokken aan te doen.
Vrouw: “Hoe heet je?”
Man: “Jij herinnert mij niet, maar ik jou wel. Jij heet Wandee. Je man heet Boonsong.”
De vrouw lijdt aan Alzheimer. Ze is haar geheugen kwijt. De man vertelt haar over wie ze is, wat haar karaktereigenschappen zijn. Er zijn beelden van nu afgewisseld met beelden van vroeger toen ze nog jong waren. Oude mensen die in liefde voor elkaar door het leven gaan. Het hele filmpje door zie je hoe de oude man zorgt voor zijn vrouw die hem niet meer herinnert.
Op een gegeven moment zegt hij: “We zijn op 6 juli getrouwd en ik herinner me nog steeds de belofte die ik die dag aan jou heb gemaakt.”
Oude zwart-wit beelden laten een huwelijksfeestje zien waar een jongeman naar een microfoon loopt en tegen zijn jonge bruid zegt: “Om voor jou te zorgen voor de rest van je leven.” De bruid lacht. Ze dansen samen, toen in zwart-wit en nog jong en nu in kleur en samen oud. Melancholische muziek begeleidt het verhaal de hele tijd door, net als in de Google advertentie.
Plotseling stoppen de oudjes met dansen en vraagt de vrouw: “Wie ben je?”
De man laat van ellende zijn hoofd zakken. Ze is hem weer vergeten.
Dan komt het beeld terug waar hij zittend haar schoenen aandoet.
Ze vraagt: “Gaan we wandelen?”
Hij knikt ja.
En in een moment van zorg vraagt ze hem: “Zal je niet moe worden?”
Hij kijkt langzaam op met een blik van geluk in zijn ogen. Ze reageert nog steeds op zijn liefde, realiseert hij zich. Hij (lachend): “Nee”.
En dan eindigt het filmpje met: “Thai Life Insurance. Taking care of you. Always”.

Prachtige film. Het verhaal is zo herkenbaar en ontroerend dat je vergeet dat het om een advertentie gaat. Dit soort advertenties, daar kijk ik graag naar.

Sandew Hira