Column: De digitale vriendenclub
31 Aug 2010, 09:30
foto


Een goede vriendin had me nog zo gewaarschuwd. Volgens haar kon ik er maar beter niet aan beginnen. Als ik toch onder de druk bezweek, zou ik daar op den duur geweldige spijt van krijgen. Maar, geheel tegen mijn doorgaans zo bedachtzame natuur in, sloeg ik haar advies in de wind. En het was ook allemaal zo gebeurd: naam opgeven, inloggen en dan een paar persoonlijke gegevens invullen. Iets lastiger voor mijn digibete gestel was het uploaden van een profielfoto. Maar nu ik eenmaal had toegegeven aan de verleiding, kon ik natuurlijk niet volstaan met een mysterieus silhouetje. Zelfs mijn geboortedatum gaf ik prijs.

Een ondoordachte stap was het niet. Ten eerste hadden ze op de redactie van Starnieuws gezegd dat sommige stukken op de site nogal heftige reacties opriepen. Die reacties werden tegenwoordig vooral via het nieuwe platform wereldkundig gemaakt. Ten tweede begon het mij de laatste tijd op te vallen dat veel van mijn vrienden niet tot nauwelijks reageerden op mijn ouderwets per e-mail verzonden berichten. Geen wonder, veel van die vrienden communiceren vandaag de dag via datzelfde platform, dat van de wereldwijde vriendenclub. En hoewel ik destijds jaren heb geaarzeld met het aanschaffen van een mobiele telefoon, wilde ik ditmaal niet achterblijven. Ook uit journalistieke overwegingen leek het mij verstandig om toe te treden.

En zie, binnen de kortste keren meldden zich vrienden aan en kreeg ik links en rechts suggesties aangereikt om zelf ook vrienden te maken. Het menu bleek zelfs voor mij best vriendelijk in gebruik en regelmatig zag ik kans vrienden te benaderen om vriendschappen te sluiten waarvan ik nooit had gedacht dat ik die nog eens digitaal zou bevestigen. Ook dienden zich plotseling vrienden aan van wie de naam of zelfs een muisklik op hun profiel ook na diep nadenken niet het minste blijk van herkenning opriepen. Toch ging ik in op zulke vriendschapsverzoeken; je wil een ander immers niet teleurstellen. Bovendien nam ik mij voor mijn aantal vrienden in korte tijd naar representatieve hoogte te brengen. In het echte leven heb ik immers massa’s vrienden en dan kon ik op het net natuurlijk niet op een stuk of twintig of dertig blijven steken.

Na een week of twee manifesteerden zich een paar nadelen. Reageerde ik op een bericht via de optie ‘prikbord’, dan kreeg ik daar ongevraagd allerlei reacties van wildvreemden voor terug. Gaf ik een keer, zo leuk en grappig als ik uit de hoek kan komen, commentaar op de aankondiging van het buurmeisje van een vriendin van een van mijn dochters dat ze die avond heel lekker zou gaan koken voor haar aanstaande schoonvader, dan stroomde mijn mailbox in één klap vol andere leuk en grappig bedoelde berichtjes.

Nu, een paar maanden later, maak ik de balans op. Eén conclusie: terughoudendheid blijkt geboden binnen de wereldwijde vriendenclub. Niet dat ik al terugdenk aan de wijze raad van de vriendin, maar ik blijf wel op mijn hoede te midden van mijn vrienden en de vrienden van mijn vrienden die allemaal mee kunnen lezen en kijken. Vrienden en vriendschappen zijn mij dierbaar, maar er zijn grenzen.

Positief is dat ik nu inderdaad, zij het staccato en in een taal die aan elkaar hangt van lastig te duiden afkortingen, symbolen en bij voorkeur Engelse steekwoordjes, wat regelmatiger communiceer met de vrienden die voordien niet of nauwelijks op mijn e-mails reageerden. Daar staat weer tegenover dat nogal wat echte vrienden helemaal niet de moeite hebben genomen om zich aan te melden bij de vriendenclub. Maar die categorie blijk ik nog heel aardig per telefoon, cellulair of mail te kunnen bereiken. Soms kom ik zo’n vriend gewoon op straat tegen. Dat communiceert trouwens wel zo plezierig.

Van de week kreeg ik een bericht van een vriendin, die ik helaas niet zo snel op straat zal tegenkomen omdat er een oceaan tussen zit. Het is dezelfde vriendin die destijds het beste met mij voor had, toen ik mij aanmeldde bij de wereldwijde vriendenclub. In het berichtje verbaasde ze zich over mijn aantal vrienden. Ze vond het een aardige score voor iemand die toch met de nodige aarzeling en scepsis was toegetreden tot het nieuwe podium. Volgens de vriendin had dat waarschijnlijk met mijn karakter te maken. Toen ik dat las, besloot ik haar een brief te schrijven. Gewoon met pen en papier. Kijken of ze reageert.

Diederik Samwel

Voor reacties: didisamwel@gmail.com
Advertenties