Column: What is in a name?

“Noem mij maar een bosneger. In de eerste plaats ter ere aan de helden, die de naam hebben afgewezen. Ten tweede zie ik niets negatief aan het woord bosneger, met het accent op 'bos'.” Aldus Bert Eersteling op Starnieuws.com op 7 augustus 2014.

Drs. Cynthia Leune- Alendy, arts, MPH en voorzitter Marron Vrouwen Netwerk schrijft in een antwoord aan Eersteling op Starnieuws van 21 augustus: “De boodschap aan Suriname is dat de term 'Marron' door de meerderheid van geschoolde Marrons is geaccepteerd en door hen zelf met trots wordt gehanteerd. Enkele deskundige Marrons zijn het er niet mee eens, maar die zijn in de minderheid. Daarentegen zijn er enkelen die de naam zelfs denigrerend vinden, maar zich neerleggen bij de keuze van de meerderheid. Zij hebben gelukkig door dat je nooit een ieder tevreden zal kunnen stellen in een grote groep. De discussie onder Marrons is een paar keer gevoerd en is beëindigd. Het is trouwens niet zo dat anderen veroordeeld of gelyncht worden, als ze de andere termen gebruiken. We moeten proberen onze keuzen te motiveren, zodat we begrip kunnen hebben voor elkaars voorkeur. Indien iemand het prefereert een andere term te gebruiken, is die vrij om dat te doen, maar laat hij de keuze van anderen ook respecteren en niet benoemen als te zijn denigrerend. Zijn keuze wordt immers niet veroordeeld.”

En wat moeten mensen doen die niet tot de groep behoren als ze de groep willen aanduiden? De ene vertegenwoordiger van de groep wil dat we 'bosneger'gebruiken. De ander wil 'Marron' gebruiken. En ik?
Ik vind dat de groep zelf moet bepalen hoe ze aangesproken wil worden en wij die niet tot die groep behoren dat moeten respecteren. Als er binnen de groep meningsverschillen zijn dan moeten we een democratisch beginsel gebruiken en de wil van de meerderheid respecteren zonder daarmee te zeggen dat we de mening van de minderheid niet waardevol vinden. Als ik de groep als geheel zou aanspreken dan zou ik de term gebruiken die de meerderheid gebruikt. Als ik een individu uit de minderheid aanspreek die vindt dat ik hem of haar met zijn termen zou moeten aanspreken dan zou ik dat respecteren. En al hebben we geen perfecte methoden om vast te stellen wie de meerderheid vormt, zullen we het moeten doen met 'algemene opinie', wat dat ook moge zijn. Het is niet geweldig, maar de boodschap is dat de groep bepaalt en wij die niet tot de groep behoren dat horen te respecteren en niets willen doen wat kwetsend kan overkomen.

What is in a name? Nou heel veel. Een naam geeft aan wat je identiteit is. Ik weet het uit ervaring.
Mijn ouders hebben net als veel Hindostanen uit hun tijd het idee gehad dat je je moest richten op Nederland. Dus gaven ze hun kinderen ook Nederlandse namen. Zo zou je meer kansen hebben in de samenleving. Daar klopte niets van. Maar zo kreeg ik bij mijn geboorte de naam Reneé Dev-Anand. Iedereen in het gezin noemde me 'Rien' als afkorting. Malcolm X zei al hoe vreemd het was om een Chinees aan te spreken met Eddie, terwijl hij Mao heet. Toen ik politiek bewust werd, begon ik het ook vreemd te vinden. Een Hindostaan die Reneé heet. Daarom ben ik toen mijn Hindostaanse naam gaan gebruiken en noemt iedereen me nu Dew, behalve de mensen die me willen plagen. Met de naam geef ik aan wat mijn etnische identiteit is en dat ik daar trots op ben. Daarom hebben we onze kinderen geen Nederlandse namen gegeven. Als mijn vrouw van een andere etnische groep was, dan kan ik me voorstellen dat je namen geeft uit de verschillende etnische groepen.

Een naam is belangrijk. Misschien breekt er in de toekomst een tijd aan waarin etniciteit er niet meer aan toe doet en zal het niet gek zijn als mijn Hollandse vriend Gert zijn zoon Dew noemt.

Sandew Hira