Column: Demonstreren
04 Aug 2014, 14:00
foto


Demonstreren, het valt niet mee als je last hebt van overgewicht. Anders gezegd, als je te dik bent. Volgens de dokter ben ik 25 kg te zwaar. Twee weken geleden ben ik begonnen aan een dieet. Geen rijst, geen cola, aanzienlijk minder snoep. Veel gestoomde groente, een beetje vlees, liefst gegrild. Dan moet het vlot gaan toch. De kilo’s vliegen eraf, zou je denken. Helemaal niet waar. Ik ben geen kilo afgevallen.
Sommige mensen zeggen dat wie met passie leeft, nooit oud wordt. Ook niet waar. Ik leef gepassioneerd. Ik hou van het leven, van mijn vrouw en kinderen, van mijn vrienden en vriendinnen. Ik ben heel erg begaan met de strijd tegen onrecht. En toch word ik oud.

Ik merkte het bij de demonstraties van de afgelopen week. Vorige week zondag was ik in Rotterdam op een grote demonstratie tegen de Amerikaaans-Israëlische oorlog in Palestina. Het was mooi weer. Er waren 10.000 mensen. Ik dacht dat we van het Schouwburgplein naar de Willemsbrug zouden lopen. Je bent er in een half uur volgens de kaart. Ik had sandalen aan. De stoet maakte allerlei kronkelingen. Het duurde ruim 2,5 uur voordat we bij de brug waren en nog eens bijna een uur naar de eindhalte. Aan het einde van de brug kon ik niet meer. Mijn voeten deden pijn. Mijn overgewicht deed me de das om. Ik pakte de metro terug naar huis.
De demo was strijdbaar en inspirerend. Mijn woede en boosheid over de laffe moorden die de zionisten met steun van het westen en de Arabische landen plegen in Gaza kon ik omzetten in protest.

Afgelopen vrijdag was er in Den Haag een demonstratie in wijkpark Transvaal tegen politiegeweld. Een Haagse politie-agent heeft een ongewapende Hindostaanse jongeman vermoord op station Holland Spoor, Rishi Chandrikasingh. Zoals te verwachten werd de agent vrijgesproken. Maar dit is het topje van de ijsberg. De Haagse politie-chef Paul van Musscher stelt dat Marokkanen barbaren zijn en dat dat in hun genen zit. Agenten van het korps mishandelen met regelmaat Marokkanen in de Schilderswijk. Buurtbewoners van de Schilderswijk organiseerden een protest. Ik ging naar het wijkpark. Er zou echter nog een demonstratie volgen vanaf het park langs de verschillende politiebureaus naar het Stadhuis.

De demonstratie werd voorgegaan door een podium op wielen dat handmatig getrokken moet worden door mensen. Vanuit dat podium worden leuzen geroepen. De coördinatrice vroeg om sterke mannen die het podium wilden trekken. Ik voelde me duidelijk niet aangesproken. Ze riep: “Bert, je bent sterk. Trek je mee.” Een boomlange Bert schudde van nee. Ik weet niet waarom ik me lullig voelde en bood me maar aan. Met nog enkele jonge kerels trokken we het podium. Als het gevaarte eenmaal beweegt kost het weinig energie, want dan rolt het vanzelf. Alleen als het stil staat moet je trekken. Anyway, ik dacht: ik geef het goede voorbeeld en straks nemen sterke jongemannen het over. Ik trok 2,5 uur aan de kar tot het einde van de demonstratie. Niemand nam het over. Het was vermoeiend, maar de moeite waard. Bij ieder politiebureau klom er iemand op het podium om te vertellen hoe hij zonder reden gearresteerd werd en in elkaar geslagen in dat bureau. Als je een klacht wilde indienen, werd je uitgescholden en weggestuurd. Er zijn nu rechtszaken aan de gang, maar dat duurt eeuwen. Een jongeman werd gearresteerd. Zijn arm werd gebroken. Hij werd in zijn rug getrapt en hij is invalide geworden. Hij is bezig met een rechtszaak tegen de politie, maar dat zal zijn leven niet meer terugbrengen. Als je dit hoort, ga je automatisch mee scanderen: 'Fuck the police!'.

Afgelopen zondag was er in Amsterdam een nieuwe solidariteitsdemonstratie gepland tegen de Amerikaans-Israëlische oorlog in Palestina. De organisatie vroeg of ik wilde spreken namens zwarte organisaties die betrokken zijn in de strijd tegen racisme en Zwarte Piet. Ik vond dat een Afro-Nederlander uit die organisaties gevraagd zou moeten worden. Ik benaderde mijn vrienden en vriendinnen van verschillende organisatie. Mimi van Mad Mothers was bereid om mijn plaats in te nemen.
Op Facebook was een oproep geplaatst. De organisatie zocht vrijwilligers voor de ordedienst. Ik dacht: ach, waarom niet?

Mijn vrouw raadde me aan om mijn sportschoenen te dragen in plaats van sandalen. Ze had gelijk. Het werd weer een lange wandeling. De organisatie had een korte briefing voor de ordedienst. We kregen een geel hesje om te dragen. Ajax-hooligans hadden aangekondigd de demonstratie te willen verstoren, dus moesten we alert zijn. Het viel allemaal mee. Ik heb geen Ajax-hooligan gezien. De demonstratie verliep rustig. Alleen bij MCDonalds dreigde het even mis te gaan. We moesten bij de ingang een cordon vormen om te voorkomen dat jongeren het restaurant binnen zouden vallen en alles kort en klein zouden slaan. Het viel mee. Na wat gescheld en geduw ging de stoet verder. Wie had gedacht dat ik ooit McDonalds zou beschermen tegen demonstranten?
Deze demonstratie was echt gezellig. Het was strijdbaar. Maar op mijn leeftijd kun je niet twee uur achter elkaar leuzen scanderen, hoewel er enkele leuke bij waren, zoals Netanyahu – Satanhayu. Het klonk goed in de oren.

De organisatoren hadden een die-in bedacht. Bij een sit-in gaat iedereen op straat zitten. Bij een die-in gaat iedereen liggen terwijl uit het rijdende podium het geluid van bombardementen en schreeuwende kinderen te horen is.
De die-in ging prima. Dat kon ook want het was warm weer. Het asfalt was droog. Maar met overgewicht plof je niet zomaar neer en ga je toch voorzichtig door je knieën. Als je eenmaal ligt op het warme asfalt heb je automatisch de neiging om weg te dommelen door de warmte, maar het geluid van de bombardementen houdt je wakker. Bij een sein met de leuze – free, free Palestine – veerde iedereen op. Ik niet. Ik moet toch weer voorzichtig met de knieën omhoog.
Met de sportschoenen kon ik de 2,5 uur durende wandeling wel aan. Het was warm. Het was strijdbaar. Als lid van de ordedienst heb je niet veel te doen bij zo’n vreedzame demonstratie.
Aan het eind van de demonstratie leverde ik mijn hesje in en ging met Kenneth Donau van SlavernijOnline en Mimi, die een goede speech had gehouden, wat drinken bij een bar in de buurt.
We spraken over de goede organisatie van de demonstratie en wat we hiervan konden leren voor de aankomende demonstraties in Nederland bij de intocht van Sinterklaas.

Ik was moe, had wat pijn in mijn voeten, maar was voldaan. Ik had een mogelijkheid gekregen en gevonden om mijn boosheid over de Amerikaans-Israëlische moordpartij te uiten. Je moet ergens voor staan in het leven. Malcolm X zei ooit: If you can not stand for something you will fall for anything.

Sandew Hira

Advertenties