Column: Messi

Het WK in Brazilië mag dan zijn losgebroken, écht gegrepen ben ik nog niet door het voetbal. Zelfs niet na de glorieuze overwinning van de Hollanders. Dat heeft niets te maken met falende arbiters, Braziliaans beginnersgeluk, tegenvallende Afrikanen of rappe Duitsers. Nee, het ligt aan mij.

Als liefhebbende en zorgzame vader had ik de laatste weken waarachtig wel wat anders aan mijn hoofd. Stress en spanning zijn mij doorgaans vreemd maar vorige week sliep ik voor mijn doen vrij onrustig. Geen wonder: er stond nogal wat op het spel. En dan heb ik het niet over spetterende demarrages, achteloze steekpassjes of ballen in de bovenhoek die al dan niet de felbegeerde wereldbeker moeten opleveren. Het gaat hier over de iets verdere toekomst. Die van mijn oudste dochter om precies te zijn.

Donderdagmiddag vanaf één uur zou het telefoontje komen. Omdat mijn dochter dezelfde achternaam draagt als ik, had ze uitgerekend dat ze niet voor tweeën aan de beurt was. Nou, dat had ze mooi gedacht. Uit de apps die voortdurend onze huiskamer binnenplopten bleek dat de docenten volslagen ‘random’ aan het bellen waren geslagen. Op de volgorde viel in elk geval geen peil te trekken.
Mijn vrouw en ik hielden de adem in. De avond ervoor had onze dochter ons voorgehouden dat de kans ‘eigenlijk behoorlijk groot’ was dat ze een ‘her’ zou krijgen. Hoe zou ze zich daar in vredesnaam nog voor kunnen opladen? En wie weet was het allemaal nog veel erger. Om alle boze gedachten te verdrijven keken we tot diep in de nacht naar 'Pretty Woman' met Julia Roberts en Richard Gere. De ultieme ‘feel good movie’. Mét happy end natuurlijk: anders hadden we de film niet uitgekozen.

Tegen half drie klonk haar mobieltje. Geen app dit keer maar de vaste ringtone. Mijn dochter haalde adem uit een afgrondelijke diepe diepte. Haar stem was plotseling dun en breekbaar. ‘Hallo’. ‘...’ ‘Ja hoor, goed, en met u?’ Allemachtig, gingen ze straks ook nog even het weerbericht, de beurskoersen en de sportuitslagen doornemen? ‘....’ Ze schraapte haar keel om haar stem niet helemaal kwijt te raken: ‘Of ik zenuwachtig ben? Naah, toch wel een beetje, ja.’ ‘...’ ‘Of ik daar nieuwsgierig naar ben? Nu u het zo vraagt, euh.., zo langzamerhand wel eigenlijk.’ Stilte. Zelfs de tijd bevroor. Dan een hartgrondige zucht waaruit we niet in het minst konden opmaken of-ie voortkwam uit opluchting of teleurstelling: ‘O..., zoo.., OK!’ ‘...’ Pfoei, nou zeg, geen onvoldoendes? Goh, da’s mooi. Ja..., ja, eh, dank u wel.’ Ze klikte haar mobiel uit en keek vol ongeloof om zich heen. Er lag een nieuwe wereld aan haar voeten.

Mijn vrouw en ik zweefden door de kamer. Niet dat we serieus rekening met allerlei rampen hadden gehouden maar ik beschouwde het toch als een regelrecht wonder. Mijn oudste dochter geslaagd! Bloemen, slingers en champagne, de vlag kon uit.

Goed, ik zal het even uitleggen: ik ben de vader van Messi. Sommige zaalvoetballiefhebbers in Suriname kennen haar misschien nog. Ooit scoorde ze erop los in de scholencompetitie. Ze haalde een paar keer de krant en de sportredactie van de Ware Tijd zette dan ook haar bijnaam in de stukjes. Het lukte haar niet om kampioen te worden maar dat kan best eens aan de coach gelegen hebben. Op school hadden ze namelijk gevraagd of haar vader de trainingen kon geven en op de bank wilde zitten...

Nu is onze eigen Messi zomaar geslaagd. Haar naamgenoot moet nog zes keer aan de bak vóór hij zo ver is. Als Lionel die valse bescheidenheid die mijn dochter soms zo typeert kwijtraakt, lekker vrijuit gaat spelen en zijn teamgenoten iets meer in het spel betrekt, geef ik hem een behoorlijke kans van slagen. Tenzij die dekselse Hollanders onderweg zijn pad kruisen.

Diederik Samwel