Column: De tijger en de koe

In de gemeente Deurne in Nederland hebben twee Marokkaanse jongeren een overval gepleegd op een juwelierszaak en zijn daarbij om het leven gekomen. Het juweliersechtpaar heeft zichzelf verdedigd en de jongens doodgeschoten. De zaak heeft heel Nederland in rep en roer gebracht.
In 'de Volkskrant' van 2 april 2014 plaatst Fouad Aitihda onder de kop 'Hoe lang nog blijven we zelf de PVV en haar aanhangers van munitie voorzien?' een oproep aan zijn Marokkaanse broeders en zusters: “Beste mede-Marokkaanse Nederlanders,… Ik spreek tot u als bezorgde en betrokken Nederlandse burger met Marokkaanse wortels. Eentje die zich zorgen maakt om onze naam, maar bovenal onze toekomst en die van onze kinderen… Omdat wij als 'zwijgende meerderheid' vaak het verwijt krijgen dat we nooit onze stem laten horen, hoop ik dat ik hiermee de eerste aanzet heb gegeven voor een maatschappelijk debat, vooral binnen onze eigen gemeenschap. Het zijn wel onze kinderen, broers, neven, buurjongens, vrienden en kennissen. Het is allereerst aan ons zelf om dit probleem bespreekbaar te maken, en die jongens (het zijn vaak jongens) die zich met dit soort activiteiten bezighouden, op hun gedrag aan te spreken. Dit gebeurt nu nog veel te weinig.”
Ik heb nog nooit meegemaakt dat een witte Nederlander in een dagblad naar aanleiding van een overval door witte Nederlanders een oproep doet aan andere witte Nederlanders om hun eigen mensen aan te spreken op hun gedrag. Dat laten ze aan een instituut over, de politie. Hetzelfde geldt voor Duitser of Belgen in Nederland. Maar voor Marokkanen, Surinamers of Turken ligt dat kennelijk anders.
Waarom vindt Aitihda dat niet de politie, maar de Marokkaanse gemeenschap de taak op zich moet nemen om misdadigers aan te spreken op hun gedrag? Omdat hij reageert op de hetze tegen Marokkanen in Nederland. Die hetze zegt: “Marokkanen zijn fout. Weg met Marokkanen.” Dertig jaar geleden werd dat van Surinamers gezegd. En nu van Marokkanen en Antillianen.

Stel dat je als allochtoon´s ochtend bij de koffieautomaat staat met je witte collega Hans. Je hebt een krantenknipsel bij je waarin staat dat een winkelier beroofd is door Willem O., een bekende van de politie. Willem betekent eigenlijk ‘witte Nederlander’. Dit soort berichten vind je elke dag in een krant in Nederland. Je drinkt langzaam je koffie, kijkt ernstig naar Hans en zegt: “Hans, is Willem O. een broer of neef van je?”
Hans (verbaasd): “Willem O.? Waar heb je het over?”
In alle ernst toon je Hans het krantenknipsel en zeg: “Hij is wel iemand uit jullie groep, een vriend, een kennis of een neef? Zou je hem niet moeten aanspreken op zijn gedrag?”
Wat zou Hans doen? Lachen? Boos worden? Verontwaardigd zijn?
Misschien een combinatie van alle drie, maar wat hij niet zou doen is naar aanleiding van dit krantenknipsel een ingezonden stuk schrijven in een dagblad waarin hij witte Nederlanders oproept om hun eigen mensen (een vriend, een neef van ons) aan te spreken op het gedrag van Willem O. Hooguit zou hij zijn schouders ophalen en denken: “Die gekke allochtoon. Hij is niet goed wijs.”

In het geval van Fouad Aitihda zal de witte Nederlander zeggen: “Goed zo Fouad, dit soort stukken willen we elke dag in de krant zien.” Waarom deze ongelijke behandeling? Het is uiting van racisme in de Nederlandse samenleving. Witte Nederlanders hoeven zich niet te verantwoorden voor misdaden van andere witte Nederlanders. Niet-witte Nederlanders moeten dat wel doen, want ze worden wel verantwoordelijk gehouden voor de misdaden die ze niet gepleegd hebben.

De reactie van Fouad is een reactie op intimidatie, een reactie geboren uit angst. Als hij zich gelijkwaardig zou voelen aan witte Nederlanders, dan zou zijn oog ook vallen op berichten in de krant van witte Nederlanders die misdaden plegen. Als hij vanuit een algemeen principe zou reageren, zou hij zijn mede-Nederlanders ook vragen om hun soortgenoten aan te spreken op hun gedrag.
Als je elke dag leeft in het intimiderende racistische klimaat in Nederland, laat je algemene principes varen en kom je op dit soort ingezonden artikelen uit.

Het klimaat van intimidatie is in de afgelopen jaren ontstaan door het roeren in de onderbuikgevoelens van het Nederlandse volk. De meeste partijen maken zich daar schuldig aan, maar de partij van Wilders speelt hierin een bijzondere rol.
Het verschil tussen de PVV en de PvdA, CDA of VVD is dat de basis van de PVV heel duidelijk is: vreemdelingenhaat. De andere partijen hebben een andere ideologische basis (sociaaldemocratie, christendom, liberalisme) maar roeren af en toe in de onderbuikgevoelens. Door haar specifieke basis is de PVV de drijvende kracht in het scheppen van een klimaat van intimidatie. Als Diederik Samson van de PvdA negatieve uitspraken doet over Marokkanen, praat hij niet vanuit de basis van de sociaaldemocratie, maar roert hij als een opportunist in de onderbuik van witte Nederlanders. Samson zal op een partijbijeenkomst ook nooit roepen: “Minder Marokkanen”. Zijn achterban zou ook nooit scanderen “Minder Marokkanen”. Dat gaat tegen de basis van zijn partij in.
Bij Wilders is dat anders. Zijn aanhang scandeert dit, omdat vreemdelingenhaat niet een kwestie van opportunisme is, maar ingebakken in de basis van de partij. En dat roept herinneringen op aan partijen met een soortgelijke basis, namelijk de fascistische partijen uit de jaren dertig. Dát was zo schokkend voor iedereen die de beelden zag. De associatie van de PVV met fascisme is terecht. De associatie van opportunisme met fascisme is niet terecht.
Sommige zaken lijken op elkaar maar zijn in hun aard verschillend. Een koe en een tijger zijn twee dieren met vier poten, maar de aard van de beesten is heel verschillend. Als je dat niet ziet, kun je je lelijk vergissen als je denkt dat de tijger geen vleeseter is maar een planteneter.
Het onderscheid tussen de PVV en andere partijen voelen veel mensen haarscherp aan. Daarom was er zoveel ophef over de uitspraak van Wilders en het scanderen door zijn achterban en is er een beweging ontstaan om aangiften te doen tegen de PVV.
Een linkse intellectueel heeft dit verschil niet begrepen. Zihni Özdil heeft in een interview met het huisorgaan van de PVV (de website Geenstijl die verbonden is Pownews en De Telegraaf) zich gekeerd tegen de mensen die aangiften tegen de PVV deden. Dit is een stuk uit het interview.

Özdil: ”Mensen die aangifte doen zijn een beetje dom. Aangifte is niet alleen hypocriet, maar ook contraproductief.”
Journalist: “Waarom is het hypocriet?”
Özdil: “Wat heeft Wilders gezegd? Als het even kan ‘minder Marokkanen’ en hij heeft gevraagd aan zijn publiek ‘Willen jullie meer of minder Marokkanen?’ Als dat genoeg reden is om iemand aan te klagen, dan moeten we Spekman aanklagen, Diederik Samson, Mark Rutte, Sabine Uitslag, de hele politiek moeten we dan aanklagen… Ze hebben nog ergere dingen gezegd. Om een voorbeeld te geven. Diederik Samson die een paar jaar geleden zei: ‘Marokkanen hebben een etnische monopolie op overlast’. Een etnische monopolie. Hij koppelt etnisch aan overlast. Nou dan moeten we hem ook maar aanklagen dan. Dat is hypocriet… Wilders zaait geen haat. Dat zeggen mensen wel. Maar dat is gewoon dom. Hij oogst haat vanwege het dooretteren onder meer vanwege de Partij van de Arbeid. Nu oogst hij dat. Er is nog een derde argument. Behalve smaad, laster en oproepen tot geweld, moet niemand worden aangeklaagd, helemaal niet politici. Daar hou ik gewoon niet van. Ik vind Wilders een .. eh.. misschien is hij persoonlijk geen racist maar zijn partij is een racistische partij.”
Journalist: “Wat zou u willen zeggen tegen burgemeesters en wethouders die nu opeens aangifte gaan doen?”
Özdil: “Vooral de PvdA burgemeesters, ik zou willen zeggen doe eerst aangifte tegen uzelf dan gaan we eens verder kijken.”

Dit soort redeneringen zijn gebaseerd op een verkeerde analyse van de PVV. Özdil ziet het verschil niet tussen de grondslagen van de verschillende partijen. Hij snapt niet de emotie die zit bij de mensen die aangifte doen en de verontwaardiging over de intimidatie die samengaat met het scanderen van “Minder Marokkanen”. De PVV tijger is iets geheel anders dan de PvdA koe, ook al lijken ze op sommige punten op elkaar. Het klimaat van intimidatie wordt vooral door de PVV geleid.
De strategie die Özdil voorstaat is merkwaardig. Waar veel mensen terecht de associatie van PVV met fascisme hebben gelegd en daarom aangifte zijn gaan doen, probeert Özdil die associatie te verbreken en de focus te leggen op het opportunisme van de PvdA. Die strategie is goed voor de PVV, maar slechts voor de anti-racisme beweging.

Intussen heeft de PVV de oproep van Özdil goed begrepen en is aangifte gaan doen tegen Diederik Samson. Özdil zal blij zijn. Maar hij heeft de antiracistische beweging geen goed gedaan met zijn analyse en oproep.

Sandew Hira