Column: Rocky en Julia

Soms zijn er van die berichten die je leest en die je in verwarring brengen. Moet je blij zijn met het bericht of wordt je er verdrietig van?
Niet zo lang geleden kwam ik zo’n bericht tegen.

Op 22 januari 2014 overleed Roque 'Rocky' Abalsamo op 97-jarige leeftijd. In 1937 zat hij als 20-jarige jongeman in een café in Buenos Aires, Argentinië, met zijn rug tegen een groep vriendinnen die met elkaar in gesprek waren over de goede zielen van het leven. Hij luisterde naar een stem die hem betoverde en besloot: “Ik moet haar leren kennen.” Hij zag haar en concludeerde: “Dit is pure liefde. Haar schoonheid is iets aparts, een beloning.” En werkelijk, een oude foto toont de jonge Julia – ‘Julita’ – als een prachtige schoonheid.
Op 16 september 1937 – hij wist de dag en datum en vierde die elk jaar – gaven ze elkaar hun eerste kus. En in april van het volgende jaar trouwden ze. Ze kregen een dochter Angela en een zoon Roque jr.
In 1971 vertrokken ze vanuit Argentinië naar Boston Amerika, waar hun kinderen waren gemigreerd.
In 1993 onderging Julita een hartoperatie en overleed aan complicaties. Na een huwelijk van 55 jaar begroef Rocky zijn jeugdliefde op de St. Joseph begraafplaats. Op internet zag ik wat foto’s van het echtpaar toen ze wat ouder waren. Het meest opvallende waren hun ogen. Ze straalden levenslust en vreugde uit. Maar ze leken heel gelukkig met hun leven.

Naast alle ellende van de wereld zijn er toch duizenden verhalen met zulke lichtjes. Maar dit verhaal krijgt een bijzondere vlam. Rocky en Julia hadden een dagelijks ritme. Ze waren altijd bij elkaar. Toen Julia stierf, besloot Rocky om elke dag haar graf te bezoeken. In plaats van thuis te zitten bij de kachel, nam hij een stoel, paraplu en wat dingen die aan haar herinnerden en ging bij de opening van de begraafplaats naar het graf en groette zijn liefde met: “Ik ben er.” Hij bleef er tot de sluiting. Dan strooide hij wat kruimels voor de eekhoorns zodat die zijn vrouw nog enige tijd gezelschap konden houden.
Bij speciale gelegenheden, zoals haar verjaardag op 20 december, nam hij champagne mee en dronk op haar welzijn in het hiernamaals.

Hij bracht zijn tijd niet eenzaam door in een bejaardenhuis, maar gezellig met zijn overleden vrouw op de begraafplaats.
Dat heeft hij twintig jaar gedaan door alle jaargetijden. Zijn kinderen waren bang dat hij in de winter zou bevriezen. Maar ze vreesden dat hij van eenzaamheid zou sterven als ze hem zouden verhinderen om naar het graf te gaan.

Zijn dagelijks bezoek trok in de loop der jaren aandacht van andere mensen. Sommigen raakten bevriend. Hij gaf hen adviezen over het leven en de liefde. Linda Handley, een wiskunde lerares, ging weleens joggen door de begraafplaats en raakte in gesprek met hem. John Tobin, een wachter van de begraafplaats had veelvuldig contact met Rocky. Hij was dus beslist niet eenzaam bij het graf. Linda en John waren nooit getrouwd en van middelbare leeftijd. Op de 61-ste verjaardag van zijn eerste kus met Julia nodigde hij ze beide uit om kennis met elkaar te maken en die kus te vieren. Een jaar later trouwden die twee en Rocky was hun getuige.

In 2005 kwam zijn zoon om in een auto-ongeluk en stopte hij met zijn dagelijkse bezoeken. Hij bezocht nog regelmatig het graf, maar besteedde meer tijd aan zijn levende familieleden.

Op internet zijn er foto’s van Rocky en Julia en van zijn bezoeken aan het graf met zijn stoel en paraplu. Rocky is geen depressieve man, maar een gelukkige weduwnaar. Hij had een manier gevonden om de liefde van zijn leven ook na haar dood bij zich te hebben.

Ik ben dol op dit soort verhalen. Ze vervullen mij met blijdschap over de zin en vreugde van een leven in liefde. Maar ze maken me ook een beetje verdrietig. Het herinnert me aan de eindigheid van geluk. Zou jij, als je oud bent, ook als Rocky willen zijn? Als je vanaf je tienerjaren liefde hebt gevonden en dag in dag uit, jaar in jaar uit, door alle golfbewegingen van vreugde en verdriet in het leven wakker wordt en met een glimlach kijkt naar de ogen die zich voor je openen, hoe beïnvloedt dat jouw geest als die ogen zich voorgoed sluiten? Moet je definitief afscheid van haar nemen of mag je toch een nieuwe band opbouwen met de geest die van het lichaam gescheiden is?
Misschien is de romanticus in mij te diep geworteld in mijn geest, maar ik denk dat ik toch op zoek zou gaan naar die nieuwe band. Ik kan me volledig inbeelden wat er in Rocky is omgegaan. Ik weet niet welke vorm die band bij mij zou nemen, maar stilletjes hoop ik dat als we heel oud zijn de natuur ons samen plukt uit het pad van het leven en ons voor eeuwig meeneemt naar een plek van waaruit we kunnen toekijken hoe onze kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen opgroeien in gezondheid en geluk.

Sandew Hira