Column: Politieke Borrelpraat (PBR) deel 189

“Er is 25.000 SRD uitgeloofd voor de gouden tip die leidt tot de aanhouding van die ziekelingen die die ondernemer zo wreed hebben vermoord.”
“Ik zou zeggen, laten we allemaal wat bijzetten en het tot 50.000 of 75.000 maken, dan krijg je nog eerder dat zulke criminelen worden aangebracht. Is geld wilden ze toch?”
“Dus dan voelt zo een moordenaar zich niet eens tussen zijn eigen vrienden veilig meer, want voor zo een bedrag verraadt je je beste vriend.”
“Kijk hoe men in de USA tijdens de periode van het Wilde Westen de criminaliteit heeft teruggedrongen: er werd gewoon een fikse prijs op hun hoofd gezet, vaak met foto of goed gelijkende tekening erbij.”
“En dat werd overal opgeplakt, met erbij: Wanted, dead or alive.”
“Plus de overheid plaatste de most wanted ones buiten de wet, ze werden dan ‘outlaws’ genoemd. En vaak werden zulke lieden vogelvrij verklaard; dus iedereen kon ze neerknallen.”
“Wat barbaars. Stel ie djeers wan foe ding, dan ding klaar’joe gewoon. Sjorrie, ie bin djeers’a pah.”
“Maar het heeft geholpen, daar in die Amerikaanse Wild West.”
“Ai, toen kreeg je van die premiejagers en die kenden God noch gebod, alleen maar die beloning, die reward.”
“Eigenlijk een goed systeem; ethisch natuurlijk niet verantwoord, maar welke ethiek wil je van toepassing laten zijn bij de opsporing van zulk gespuis?”
“Dan voelen zulke ‘Wanted, dead or alive’-criminelen zich zelfs tussen hun vrienden en familieleden niet veilig.”
“Wat erg, oow, wat erg. Laat ze ook dat onveilig gevoel voelen wat hardwerkende burgers voelen, als hun man, vader, sportvriend of werkgever zo wreed afgeslacht wordt.”
“Ja, ja, is genoeg nu. Dalijk word je een van die politici die deze moord misbruikt om op de minister van Justitie te schelden. Alsof daarmee het veilig gevoel terugkomt. Kom toch liever met bruikbare voorstellen om het anti-criminele beleid te ondersteunen.”
“Maar de politie gaat met tips komen.”
“Alsof dat het veiligheidsgevoel bij de burgers terug zal brengen. De criminelen horen die tips ook en lachen in hun vuistje.”
“Da wat moet er gebeuren? Moet de politie weer volmacht krijgen, zodat we weer een politiestaat worden, zoals in 1973? Toen ze met scherp schoten op ongewapende studenten en stakende verpleegsters en onderwijzeressen?”
“Rustig mang, rustig! Krijg geen kwaaie dronk hier.”
“En jullie hebben me de vorige week aangevallen dat ik keihard voorstander was van het wederom activeren van de doodstraf in ons land. Maar ik bedoelde echt niet dat alleen verdacht uitziende zwarte jongens met vlechtjes à la dol moeten worden opgepakt en misschien onschuldig worden terechtgesteld. Dat bedoelde ik beslist niet.”
‘Da wat bedoelde je?”
“Ik bedoelde dat in zulke gevallen van roofmoord er door de openbare aanklager tenminste weer de doodstraf als strafeis moet worden gesteld.”
“O, dan bedoel je dat de rechter dan altijd kan beslissen: okay, ik geef levenslang.”
“Zoiets. Maar in dit laatste geval van die ondernemer zou de rechter ook kunnen zeggen: ik veroordeel de verdachten conform de eis tot de doodstraf , zeg maar door middel van ophanging tot de dood erop volgt, zoals dat in de koloniale tijd hier werd gedaan.”
“Jasses, wat wreed, dat doe je toch niet binnen een geciviliseerde rechtspraak? Wat zal het buitenland hiervan zeggen?”
“Laat het buitenland maar eerst druk uitoefenen op de Amerikanen om de doodstraf in al hun United States af te schaffen, voordat ze ons wat komen zeggen.”
“Okay, okay, da wat doen we met zo een ter dood veroordeelde? Direct slepen naar de galg op het Plein?”
“Echt niet! Hij gaat in een cel in een speciaal beveiligde afdeling voor terdoodveroordeelden. Ze noemen dat de dodencel. En daar gaat hij rustig wachten of hij amnestie krijgt of niet.”
“Net zoals wij burgers al meer dan 600 dagen langer wachten op de afbouw van de brug over het Saramaccakanaal nabij Saron.”
“Zijn die grondeigenaren liggen dwars.”
“Echt niet, lees het artikel in de Klare Tijd van afgelopen zaterdag. Het zijn twee ministeries die met elkaar en met de nog te betalen aannemer overhoop liggen.”
“Dan moeten wij, belastingbetalende burgers, daarvan de dupe worden? Dan moeten we straks weer op dit onmachtig beleidsgedoe gaan stemmen? Eh, djiem wan bigi brik en brug.”
“Dat foe mi Bosje: twee, duizenden meters lange bruggen, in 4 jaar tijd. Na hem: bigi geklungel met bruggen.”
“Ik hoop dat dit bruggen-geharrewar ook aan de orde komt in dat nieuwe tv-programma van ‘Ninety-seconds Steven’, hoe heet dat ding?”
“Achter het nieuws’ of zoiets.”
“Wat een originele naam.”
“Ik vind het een goed initiatief. Laat de tegenstellingen het in het openbaar met elkaar uitpraten.”
“Ai, hebben jullie de afgelopen uitzending niet gezien? Kameraad Bim Wakker tegen oud- en oude revomang Kandeira.”
“Maar je kan zeggen wat je wil, die Kandeira weet waar hij het over heeft, da’s geen dommie.”
“Inderdaad, ma’ da kameraad Wim Wakker gwa hee. Steven wilde hem remmen, da a taki: ‘U hebt me uitgenodigd om hier te praten, da la me praten dan!”
“Maar Wim B. gaf Winston C. er goed van langs. Kennen jullie dat geval nog dat Winston als minister van Financiën door de revo werd weggestuurd, omdat hij de prijzen van o.a. bier en melk wilde verhogen en om de kritiek daarop af te wimpelen zei hij op de tv dat mensen niet moeten schreeuwen dat de melk duurder wordt, want ze geven die melk toch aan poesje.”
“Ai, mi sab’a tori. Toen sloeg de vlam in de pan en kort daarna mocht Winston gaan, hoewel die maatregelen die hij had aangekondigd hele goede waren, want we begonnen in die hyperinflatie terecht te komen. Deze maatregelen zouden de val van de Surinaamse gulden gestuit kunnen hebben.”
“Maar nee, toen bleek al het populistisch gezicht van D.D. Revo. En zie het gevolg van dat populisme: een hyperinflatie met een koers die van 1,80 sf voor één US$ in een tiental jaren omhoogschoot naar 2200 sf voor diezelfde US$.”
“Maar zie wat er met de presidenten van de Oekraïne en Venezuela gebeurt, die niet de populist, maar de ekte mangs willen uithangen, en dwars tegen de wil van de bevolking in willen regeren.”
“Is het Westen hitst die mensen op.”
“Volgens die Madurodam.”
“Dat is toch dat miniatuurstadje nabij Den Haag?”
“Ja, maar ook een mini-dictator van een land vlakbij, die er een grote troep van heeft gemaakt. Er is daar zowat niets meer te vinden in de winkels.”
“Laten ze snel die Petro-caribe dollars voor ons overmaken, anders kunnen we ook daarnaar fluiten.”
“Ja, want straks grijpen delen van het leger daar in, da a tori klari. Dat is de Zuidamerikaanse oplossing.”
“Daarom zijn zulke ‘Achter-het-nieuws-programma’s goed; ze helpen de kijkers hun mening te vormen.”
“Maar heel wat trouwe luisteraars van ‘Negentig Minuten’ hebben kritiek op de stap van Steven; ze zeggen dat hij ‘Bouta’ is geworden.”
“Da wat? Tjeesis mang! Wat zijn jullie bekrompen! Dat is toch z’n vrije keuze? Geef hem de ruimte te groeien.”
“Ja, mooi en waar wat je zegt, maar ik zeg: de tweede goeie kritische journalist die is ingekocht door het regiem.”
“Jij ziet spoken bij daglicht.”
“Nou, maar afgelopen zaterdag bleef de telefoon voor het eerst wat ik me kan herinneren een paar keer minutenlang stil, zogenaamd had iemand niet neergelegd of zo. Vele bellers hebben het gewoon laten afweten; ze willen zo te zien geen gekleurd persoon als presentator van hun ’90 minuten-programma.”
“Ach, net als met dat Flaka-nah programma op Skai; toen de Rimbo vandaar wegging, nam een ander toch over? En dat program draait toch nog steeds op Skai, net als Waakgrond? Dus no tak neks, lieb’na boi.”
“Okay, okay, sjorrie, sjorrie. La we verzoenen. Ober een rondje voor de heren. Op D.G.V.”
Wat betekent dat nou weer?”
“De Grote Verzoendag’ op verzoeking van Laak’ing. Proost!”

Rappa