Column: Karamah EU

Afgelopen weekend was ik in Antwerpen op uitnodiging van Karamah EU een islamitische mensenrechtenorganisatie in België voor een workshop 'Decolonizing the Mind'. België is een fascinerend land en in zekere zin een spiegel van wat Nederland te wachten staat. Mijn vrouw en ik liepen door het centraal station en waren de weg kwijt. We maakten snel kennis met de Belgische beschaving. Ik sprak een heer aan in een gezelschap van witte Belgen: “Pardon, meneer, mag ik u wat vragen”.
De antwoordde bits en onbeschoft: “Nee!”
Ik was geschokt. Zoveel gebrek aan beschaving had ik niet verwacht in Antwerpen. Je leest wat over Filip de Winter en extreem rechts in België, maar je staat er niet bij stil dat zij een generatie opvoeden met waarden en normen die stammen uit de Middeleeuwen, waar mensen openlijk boeren en scheten laten. Het meest schokkende was dat de rest van het Belgische gezelschap zich in het geheel niet geneerde voor het gedrag van hun metgezel.

De initiatiefnemers van Karamah EU zijn van een geheel andere slag. Drie jonge dames van in de twintig hadden ons meegenomen naar een restaurant. Hoogopgeleide, beschaafde vrouwen, vriendinnen die elkaar al kennen van de basisschool. Nu hebben ze een mensenrechtenorganisatie gevormd en zijn actief in de sociale strijd tegen islamofobie in België. Ze praten honderduit, net onze dochter.
Ze stralen iets energieks, doortastend en vrolijks uit.
Mijn vrouw: “Net sex in de city meiden. Modern, levenslustig maar zonder die platte lege conversatie van de veertigers uit sex in de city.”
Ze heeft gelijk.

Dit zijn jonge vrouwen met hoofddoeken die Frantz Fanon lezen en met je discussiëren over filosofie, politiek en sociale strijd.

Op de workshop was het merendeel ook vrouw en met een hoofddoek. Via hun verhalen kreeg ik een beetje een gevoel van de omstandigheden waaronder moslims in België moeten leven. Dat land is doorgedraaid en lijkt steeds meer op Saoedi Arabië.
Witte jongens en meisjes die vroeger op het schoolplein de bullebak speelden zijn nu volwassen en spelen de bullebak in overheidsorganen. Hun spel heet: moslims pesten. Net als in Saoedi Arabië wordt de vrijheid van kleding in België aangetast. Moslimvrouwen in België mogen niet zelf beslissen wat ze dragen. De overheid wil net als in Saoedi Arabië verbieden dat ze zelf mogen bepalen welke kleding ze dragen. Er is een hoofddoeken verbod in België. In de workshop vertelden de jonge moslimvrouwen wat dat betekent in hun dagelijks leven. Ze komen veel moeilijker aan een baan. Op straat zijn er barbaren onder de Belgen die hen uitschelden.
En net als in Saoedi Arabië wordt de keuze van een staatshoofd bepaald op basis van genetica en niet op basis van capaciteiten. Het staatshoofd in België wordt net als in Saoedie Arabië niet gekozen door het volk, maar geselecteerd uit een familie die volstrekt ongeschikt kan zijn.

Die ongeschiktheid blijkt wel uit het verhaal van koning Leopold II, de Hitler van België. Deze crimineel heeft 10 miljoen mensen in Congo vermoord, meer dan het aantal Joden dat Hitler heeft vergast. Hij heeft de handen afgekapt van vrouwen wier mannen gedwongen werden om rubber te verzamelen voor het particuliere bedrijf van Leopold. Die had Congo als particulier bezit. En waar in Duitsland het uitgesloten is dat de familie van Hitler hoge posities zou bekleden na de oorlog, is de familie van deze misdadiger nog steeds aan de macht in België. En geen Belg die roept om aftreden van de familie, excuses aan de slachtoffers en herstelbetalingen door het koningshuis.
Vergeleken met de Duitsers hebben de Belgen nog een lange weg te gaan in het verhogen van hun beschavingsniveau.

Zo’n workshop levert soms wel grappige ideeën op. In een discussie over mechanismen van kolonisatie van de geest behandelde ik het mechanisme van schaamte voor je eigen etnische groep. We leren ons te schamen voor wandaden die begaan worden door mensen uit onze groep, terwijl wij niet verantwoordelijk zijn voor die wandaden. Nu is in de discussie het volgende bedacht: in het kader van het integratiebeleid van ‘allochtonen’ moeten we er een gewoonte van maken om onze witte collega’s tijdens de lunchpauze te confronteren met misdaden die door ‘autochtonen’ zijn gepleegd en dan zeggen: “Ik schaam me voor wat mijn witte landgenoten doen. Hoe zit het met jou, schaam je je ook?”

De workshop Decolonizing the Mind leverde spannende en leuke discussies op. Het lijken lange dagen (van 09.30 tot 17.30), maar op de één of andere manier krijg ik er juist energie door. Mijn vrouw: “Ze hadden onze kinderen kunnen zijn.” Gelijk had ze. Het is een lust om te zien hoe ze zo gepassioneerd door het leven gaan. Het geeft hoop voor de toekomst. Als dit de nieuwe generatie Belgen is, dan zullen we snel de barbaren van het Centraal Station vergeten.

Sandew Hira