Column: Belofte maakt schuld

Afgelopen week is de tweelingzus van mijn moeder gecremeerd. Daarmee is een einde gekomen aan de eerste generatie van de familie van mijn moederskant. Al haar broers en zusters hebben het tijdelijke verwisseld met het eeuwige. En ook al had ik geen frequent contact met haar of haar kinderen, het voelt alsof er een einde is gekomen aan een bepaalde fase in onze familiegeschiedenis. Het is meer een gevoel dan een echte analyse.

Misschien heeft de tijd van het jaar ermee te maken. De afsluiting van het oude jaar en het begin van het nieuwe jaar heeft iets weemoedigs. Mijn moeder was twee jaar geleden op oudejaarsdag opgenomen en op 11 januari overleden. Mijn broer is op 8 december 1982 vermoord. Het eindejaar heeft dat gevoel van onbestemde weemoed.

Aan de andere kant geniet ik nog volop van het leven en kijk ik uit naar nieuwe uitdagingen voor het komende jaar. Sommige goede voornemens komen nooit uit, zoals afvallen. Dat lukt me nog steeds niet. Ik werk aan twee boeken die ik volgend jaar en het jaar daarop wil publiceren. Dat moet nog kunnen lukken. En ik heb me voorgenomen om beloften te doen die ik wil nakomen.

In de strijd voor het dagelijkse bestaan heb je soms de neiging om je prioriteiten te verleggen naar dat dagelijkse bestaan. Ik wil het de komende jaren anders gaan doen en het accent leggen op gevoelens. De normale dagelijkse zaken zullen blijven: je werk, de strijd voor decolonizing the mind, de lezingen, cursussen, colleges, bijeenkomsten etc. Maar daarbinnen wil ik bewust meer tijd vrijmaken voor de liefde: mijn gezin en mijn vriendschappen koesteren, gewoon niets doen en lui zijn met degenen om wie je geeft. En veel muziek luisteren.

Ik heb op YouTube ontdekt dat je speellijsten kunt maken. Ik verzamel muziekvideo’s en voeg ze samen in speellijsten. Je kunt ze dan achter elkaar laten afspelen. Ik verzamel de mooiste romantische liederen: Hindostaanse, Engelse, Nederlandse, Italiaanse (ik kwam er toevallig achter ze daar prachtige liederen hebben) en Sranan liederen van Lieve Hugo en Max Woiski.
Waarschijnlijk hebben meer mensen zulke speellijsten. Mijn speellijsten bevatten tientallen liederen die ik afspeel als mijn lief en ik op de bank zitten of lui in bed de laptop naast ons bed zetten en luisteren naar liederen waarvan we de betekenis niet begrijpen, maar de emoties haarscherp aanvoelen.

Belofte maakt schuld. Dus ben ik mijn agenda voor de komende maanden al aan het opschonen om meer tijd vrij te maken voor oude en nieuwe vrienden. Ik heb me laten inspireren door de nachtegaal van het Hindostaanse lied, Lata Mangeshkar. Haar liedje gaat over dit thema en staat in mijn afspeellijst. Het heet Yo Wada Kiya en is op YouTube te bekijken met Engelse ondertiteling.

Ik heb een Nederlandse vertaling gemaakt van de ondertiteling, gewoon omdat ik het mooi vind.

De beloften die je gemaakt hebt
moet je nakomen.
Al komt de wereld of God tot stilstand,
toch moet je bij mij komen.

Mijn verlangende ogen vervuld van liefde
hebben naar je uitgekeken.
De kronkelende paden van de liefde
hebben een weg gebaand voor jou.
Kom mijn geliefde, mijn leven,
pijnig mij niet langer.

Ik zal je niets verwijten.
Jij bent mijn grootste liefde.
Ik gaf je mijn hart.
Ik wil je ook mijn leven geven.

Nu het leven haar besluit heeft genomen
moet je niet bang zijn om bij mij te komen.

Zolang de maan schijnt,
zolang de zon schijnt,
mogen de beloften die we gemaakt hebben
niet verbroken worden.

Als we naar elkaar blijven uitkijken
Zal onze ontmoeting vol vreugde zijn.
Ik wens alle lezers van Starnieuws een liefdevol 2014 toe.

Sandew Hira