Column: Globalisatie en kerst

Kerst is nou typisch zo’n feest waar ik met het hele gezin bij elkaar wil zijn. Ik wil graag mijn kinderen bij me hebben. Gewoon knus bij elkaar. Maar de wereld verandert. Ik heb moeite om mee te veranderen.

Als ik een jongeman van 22 was en avontuurlijk ingesteld, dan is het laatste wat ik in de vakantie zou doen, bij pa en ma op de bank zitten. Zo redeneert ook mijn zoon Amrit. Hij studeert in Amsterdam. Zijn vriendin zit in Maleisië waar ze stage loopt bij een bedrijf. Zo gaat dat in deze wereld met jongeren. Je studeert in Nederland en doet in het buitenland stage. Tijdens de feestdagen komt je vriend even langs. En internet is het middel om te zoeken naar de goedkoopste tickets. Het is allemaal te doen met een klein budget.

Zijn moeder en ik haalden hem op in Amsterdam en brachten hem naar Schiphol. Hij had nog kleren bij ons thuis. We zouden samen lunchen op Schiphol en zijn extra kleren in de koffer doen.
Ik deed de koffer open. Het was één grote rotzooi. Ondergoed, hemden, broeken, kabels van laptop, telefoon en wat dies meer zij, waren door elkaar. Snoeren waren niet opgevouwen. Kleren waren hoopjes ongestreken stof.
Terwijl hij lekker aan de lunch zat, gingen zijn moeder en ik alles netjes opvouwen en de koffer organiseren. De snoeren werden opgerold. Hij kon vertrekken met een nette koffer.

Het eerste wat ik doe als ik in het buitenland bij het hotel aankom, is zoeken naar een Chinees of Indiaas restaurant. Ik ben heel beperkt in mijn menu: daal, bhat, massala, pom, bami, nasi en dat is het zo ongeveer. Je moet me echt dwingen om iets anders te proberen. Een keer namen Eddie en Greta Jharap me uit eten. Eddie dacht: “deze koelieboi zal ik eens wat anders leren eten” en hij bestelde iets zonder de naam te noemen. “Eet het maar, ik garandeer je dat je het lekker gaat vinden.”
Dat is mijn probleem: die garantie. Ik heb Italiaans, Spaans, Portugees, Frans, Russisch geprobeerd en ik garandeer je dat het niet lekker is, zonder die mensen te willen beledigen. Het ligt gewoon aan mijn papillen. Maar Eddie had gelijk. Het waren gefrituurde inktvisringen. Als hij de naam had genoemd had ik het beslist afgewezen. Maar toen ik het eenmaal at, was het best heel lekker.

Mijn zoon had voor de lunch pasta met gras. Het idee alleen al dat je gras eet, kan er bij mij niet in. Wat voor gras het was weet ik niet, maar het leek duidelijk op gras dat je zo van een weiland had kunnen halen.

Het is globalisatie. Ik kom uit het dorp Paramaribo en al reis ik de wereld rond, dat dorp haal je er nooit meer uit. Mijn zoon eet met gemak Frans, Spaans en Surinaams. Met evenveel gemak zit hij vandaag in Amsterdam, morgen in Paramaribo en overmorgen in Kuala Lumpur, ook al is het kerst. Dat bewonder ik in hem. Die vrijheid en ongebondenheid.
Ik zou nooit in een ander land kunnen wonen, dan waar mijn kinderen wonen. Het idee dat ik ze maandenlang niet zou kunnen zien of aanhalen is te pijnlijk.
En ook al ben ik geen christen, kerst is zo’n moment dat ik ze graag bij me heb.
Globalisatie houd je niet tegen. En kinderen worden groot en leiden hun eigen leven. Ik spreek hem elke dag op Skype en luister geamuseerd naar zijn verhalen. De afstand is ook op andere manieren te overbruggen in de 21ste eeuw. Tijdens kerst zal ik hem een digitale knuffel geven.

Mijn dochter Pravini komt ons elke week bezoeken. Als de deur open gaat lijkt het net alsof warme zonnestralen het huis binnenkomen. Met kerst is ze met haar man bij ons. We hebben besloten om de hele dag samen te gaan kokkerellen. Het is straks kerst, dat bijzondere gevoel van familie, gezelligheid en warmte.

Aan alle lezers van Starnieuws: vrolijk kerstfeest en veel liefde in het komende jaar.

Sandew Hira