Column: Pluriformiteit grootste schat van Suriname

Op de 37ste verjaardag van republiek Suriname is het goed om stil te staan bij zaken die anders aangepakt moeten worden. Op deze dag is het nodig om aan zelfreflectie te doen en de hand diep in eigen boezem te steken. Wat hebben wij gemaakt van onze republiek. Een eigen vlag, wapen, volkslied, grondgebied en regering maakt ons nog niet tot één volk met gezamenlijke idealen voor de ontwikkeling van het land. Daar is meer voor nodig. Veel meer...

Hoewel de Nederlandse driekleur voorgoed werd gestreken en zwart op wit de afscheiding overeen is gekomen, hadden velen toch nog veel meer geloof in de kolonisator dan in de eigen republiek. Onafhankelijk worden van Nederland, heeft niet gemaakt dat bijvoorbeeld onze wetgeving - in naam van de koningin - is veranderd. De wetten zijn niet meer in de naam van hare majesteit, maar wel in die gedachte. De staatsstructuren zijn nagenoeg hetzelfde gebleven. We hadden op 25 november 1975 geen gouverneur Johan Ferrier meer maar president Johan Ferrier.

In feite ging alles op haast dezelfde voet verder. Ruim driehonderd jaar kolonialisme is niet doorbroken door andere structuren. Ook in de cultuurbeleving veranderde niet veel. Ons verleden is deel blijven uitmaken van onze cultuur en daarmee is het bepalend geweest voor onze politieke en economische identiteit. In de politiek wordt nog teveel gedacht dat het land eigendom is van de regering die door het volk de gelegenheid heeft gekregen om het gezag uit te oefenen. Welke regering ook aan het bewind komt, al gauw voert misbruik van macht en vriendjespolitiek de boventoon. Na 37 jaar moeten vooral politici begrijpen dat macht vergankelijk is. Politiek bedrijven met het motto: “Wat goed is voor de partij is ook goed voor het land”, heeft duidelijk gefaald. Volksgunst is bedoeld om te dienen en niet om zichzelf te verrijken. Het geloof in politici is in 37 jaren vooral afgenomen.

In economisch opzicht hebben de verdragsmiddelen, die nu na 37 jaar zo goed als zijn afgebouwd, voor enorme dominantie gezorgd. De ontwikkeling werd gestuwd in de richting die de donor wilde. Er kan nauwelijks aangetoond worden wat er met het geld is gedaan. Een groot deel van het geld is teruggevloeid naar Nederland. Ontwikkeling zal nimmer worden gerealiseerd door onze hand op te houden. Eigen inzet is de primaire vereiste, in plaats van anderen te bedelen om Suriname voor ons te komen ontwikkelen. Alles wat erbij komt, is extra winst.

“Wans' ope tata komopo, Wi mu seti kondre bun”. De bodemschatten raken op, maar de natuurlijke hulpbron ‘mens’ met zijn uiteenlopende achtergronden, die de plicht heeft om het land te ontwikkelen, is onvergankelijk. Onze pluriformiteit is de grootste schat die we hebben, zoals dat zaterdag door ACP secretaris-generaal Mohamed Chambas in zijn speech is benadrukt. Deze verscheidenheid, door afkomst verkregen, heeft een stabiel milieu nodig om te floreren. Dat milieu is een democratische samenleving, waar iedereen het recht en de mogelijkheid heeft om zijn mening te uiten en zijn rol te vervullen, ongeacht de politieke kleur. Een samenleving waar niemand boven de wet staat: “Recht en waarheid maken vrij”. Een land waar politici zullen werken onder het motto: Wat goed is voor Suriname, is automatisch goed voor de partij!

Nita Ramcharan