Reactie op: Suriname juicht, ma mi, me heelu
19 Jun 2012, 11:00
foto


Ik voel me inderdaad aangesproken omdat de schrijfster van het artikel het met name heeft gehad over reacties op Facebook. Ik heb inderdaad op Facebook het optreden van de politie een pluim gegeven en gezegd dat er nog vele na deze mogen volgen. Voorop gesteld echter dat ik het natuurlijk altijd betreur als er mensen levens gepaard gaan met de afrekening van het kwaad aan welke zijde dan ook.

Ik heb eveneens vol afschuw kennis genomen van de beestachtige en buitengewoon brute wijze waarop één van onze jonge schone Surinaamse artiesten die mij overigens zeer dierbaar is, is verkracht door hetzelfde type tuig dat onlangs door de politie voor eeuwig het zwijgen is opgelegd.
Ik heb deze jonge vrouw zien opgroeien in de artiestenwereld en ik heb mij dagenlang in gemoede afgevraagd waarom dit juist haar moest overkomen. Zo bruut en zo wreed. Ik heb er geen woorden voor. Ik vraag me tot nu toe af waarom zij het verdiende om op zo'n wijze voor de rest van haar leven door deze criminelen 'afgemaakt' te worden.

De vraag rijst bij mij: Indien ik nou oog in oog zou staan met een crimineel van wie ik voor 99% zeker was dat hij vuurwapen gevaarlijk was, zou ik wachten tot hij eerst schiet, om dan als ik nog leef de rest van mijn gezin te beschermen?
Zou u die dit leest, indien je enigszins de mogelijkheid hebt om je gezin te beschermen het toelaten, of zou je actie ondernemen?

Ik plaats mezelf in de schoenen van de politie ambtenaren op dat moment. Zij wisten uit het onderzoek dat voorafging aan de poging tot aanhouding dat deze criminelen uiterst (vuurwapen) gevaarlijk waren en voor niks en niemand terug zouden deinzen.
Ga je als politieman wachten om te zien of ze eerst schieten? In het donker? in het holst van de nacht, of ga je 'actie' ondernemen om jezelf en de rest van de samenleving te beschermen?

We zijn in dit land gauw geneigd om te raaskallen over de rechten van criminelen wanneer de politie ze een beetje hardhandig aanpakt, en dat terwijl we elke dag weer geconfronteerd worden met berichtgevingen over brute berovingen met (vuurwapen) geweld.
Wie komt eens een keer op voor de vele slachtoffers van deze criminelen die voor de rest van hun leven 'getekend' zijn? Bij deze ben ik dus begonnen. Laten we het vooral daarover hebben. De rechten van de slachtoffers.
Ik geef u dit ter overdenking.

Eldridge D. Zaandam
De andere waakzame burger.
Advertenties