Aangeboden: Wil de echte Leider nu opstaan?

Het is zondag 1 april en ik heb de 80ste verjaardag van een lieve vriendin mogen meevieren. Het enige dieptepunt van deze verjari betrof niet de regen die zich af en toe liet gelden, maar de diverse gesprekken en verontwaardigde vragen over de dag van 2 april. Als de tekenen ons niet bedriegen zal 2 april 2012 de geschiedenis ingaan als de dag dat Suriname opnieuw in de duisternis zal worden geslingerd.

Hoewel dit een uitermate somber vooruitzicht is, ben ik er zelf niet echt nerveus van.
Sterker nog... ik heb mij vanaf dag 1 dat wij als samenleving door enkele parlementariers werden geconfronteerd met het onderwerp amnestie op het standpunt gesteld, dat je een... ter bescherming van haar inzittenden gepantserd voertuig, welke zich met de schaamteloze snelheid van 250 km per uur dwars door een groot plein met onschuldige burgers boort... niet kunt stoppen.

Laat mij helder zijn... Iedereen dient van onze grondwet af te blijven. Mijn strijd om berechting van de daders van mensenrechtenschendingen in de breedste zin des woords staat nog altijd overeind. Ik heb mij daarom ook nooit in de enge zin van nabestaande hierover uitgelaten, maar altijd strijd geleverd indachtig de nalatenschap van de 15 slachtoffers van 8 december en alle anderen die vanuit democratische overtuigingen, het leven zijn ontnomen.

De 8 december slachtoffers zijn door het regiem geselecteerd om ter dood te worden gebracht omdat zij zich onderscheidden in :
- Hun hartstocht voor hun land
- Het hebben van lef om in vrijheid voor hun oprechte mening op te komen
- Hun overtuiging van het recht op democratie voor iedere burger van Suriname
- Hun diep ontwikkeld gevoel voor rechtvaardigheid, rechtsgevoel en rechtstaat
- Hun liefde voor land en samenleving
En het zijn juist deze kenmerken welke door ons, samenleving van Suriname, als hun legacy, hun nalatenschap moet worden gekoesterd en overgedragen.

Toch heb ik met schaamte en verbazing het publieke debat in de media gevolgd. Verbazing over het uitverdedigen door politici van deze en andere regeringen. Deskundigen vanuit diverse disciplines die theoretiseren over wetten en conventies. Zelfs bloedverwanten van slachtoffers die zich haastten om met de meest triviale oplossingen te komen: Wel amnestie, geen amnestie, eerst amnestie dan waarheidscommissie, oh nee, liever de andersom volgorde... Te gek voor woorden. Heeft dit te maken met de democratische beleving of het ontbreken van beschaving?

Bewust heb ik in de vorige alinea het begrip leider en leiderschap niet genoemd. Want de kern van onze worsteling van nu is het hoogtepunt van de leiderschapscrisis van de afgelopen 30 jaar.
Hoewel het zaadje voor het leiderschapsvacuüm door Nederland is geplant in 1975 (immers Nederland heeft Suriname met een staatkundige onafhankelijkheid opgezadeld, zonder de verantwoordelijkheid te nemen in het begeleiden van het nieuwe land om op economisch gebied en qua leiderschap, ook haar eigen weg te kunnen gaan) heeft de regering Ferrier – Arron zich vanaf 25 november 1975 tot aan de gewelddadige staatsgreep op 25 februari 1980, op democratische wijze van haar taken gekweten.
Onafhankelijk worden is een proces van volwassenwording. Wij zijn in november a.s. 37 jaar verder en moeten helaas vaststellen dat deze nieuwe crisis alles te maken heeft met het ontbreken van het gewenste leiderschap.

Leiderschap begint met het hebben van waarden, het staan voor deze waarden, en het beschermen hiervan. Waarden dienen te worden beschouwd als het hoogste goed in een samenleving. In de grondwet zijn diverse van deze waarden gedefinieerd, waaronder: Gelijkwaardigheid, Vrijheid van meningsuiting en onze Grondrechten. Additionele waarden zijn bijvoorbeeld Professionaliteit, Betrokkenheid, Transparantie, Rechtvaardigheid, Onbaatzuchtigheid en het vermogen om Zelfreflectie toe te passen.
Een organisatie of land of gezin zonder waarden is waarden-loos... of onbeschaafd.

Leiders toetsen zichzelf aan deze waarden en worden een rolmodel. Een rolmodel is een leider die je graag volgt. Waar je van kunt leren, die je inspireert, die nieuwe talenten in een jonge Surinamer oproept.
Suriname is op zoek naar deze leiders. Suriname heeft de behoefte aan mensen die ons voorgaan in het uitdragen, beleven en beschermen van waarden en normen.
En ik kan helaas slechts concluderen dat nagenoeg alle politici van de afgelopen 30 jaar gefaald hebben. Als jonge Surinamers ons confronteren met het ontbreken van rolmodellen, dan hebben wij als collectief ouderschap van dit land gefaald. Daar schaam ik mij voor.

Het is zondag 1 april, en na het thuiskomen kijk ik toch nog even op Starnieuws om vooral de laatste bijdragen over dit onderwerp te volgen. Ik voel opnieuw dat mistroostige gevoel opkomen. En dan zie ik een nieuw artikel: “Open Brief... Het volk moet ons land redden.”
Met stijgende belangstelling lees ik er doorheen en ga vervolgens ook direct naar de door de schrijvers aanbevolen Facebook pagina... Wow! Dit is heel bijzonder. Dit inspireert:
Jonge Surinamers, talenten die of net zijn afgestudeerd of nog studeren, springen op de bres om hun land, hun grondwet te helpen beschermen.
Ik word er vrolijk van. Het begin van onze eigen Surinaamse Lente?
Jonge mensen die verantwoordelijkheid nemen, die leiderschap tonen.

Ik zie een zonnestraal in die duisternis en hoop dat 2 april 2012 een onsmakelijke 1 aprilgrap bleek te zijn...

Henri Behr